« ΔΥΟ ΠΟΤΗΡΙΑ ΑΔΕΙΑ »

Μια αγάπη και μια φωνή, σε ψάχνουνε τα βράδια
Και πάνω στο τραπέζι ξεχασμένα, δυο ποτήρια άδεια
Κερνγαμε το πόνο μας της θλίψης το ποτό
Κουβέντες που δε λέγαμε, απέναντι μου τις κοιτώ

Για μένα και για σένα, το σ’ αγαπώ ήταν μυστήριο
Και ‘κεινο το δάκρυ που σου ξέφυγε, σκέτο δηλητήριο
Περαστικός ο έρωτας σου με θύμα τη ψυχή μου
Στα σκαλοπάτια σου παραπατώ και ψάχνω τη σιωπή μου

Αλήθεια μου και τρέλα μου, του χρόνου τα σημάδια
Πάνω στο τραπέζι είναι ακόμα δυο ποτήρια άδεια

Της καρδιάς μου η πόρτα μένει πάντα ανοιχτή
Κι ας με λεηλατούνε, μένω πάντοτε πιστή
Ευπρόσδεκτες αγάπες και φιλίες και αναμνήσεις
Αναπόφευκτο συναίσθημα που δε μπορείς να λησμονήσεις

Κι αν αφήνεις εμένα στο χείλος του γκρεμού σου
Γίνομαι ροή σ’αυτο το φως του γκρίζου ποταμού σου
Το φεγγάρι αντανακλά και χάνεται μες τη Ζωή
Κυλάει στο αίμα, στη ψυχή σα το γλυκό κρασί

Μένεις στη σκέψη μου σαν εικόνα μαγική και άγια
Επάνω στο τραπέζι δυο ποτήρια
Και μια κανάτα άδεια...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔