μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

"ΣΑΝ ΑΡΕΤΗ"

Κι εγώ σαν αρετή
με τις τόσες αρετές που δε διαθέτω
γίνομαι βροχή
να βρίσκω και να χάνω
όσα δεν έχω

και με παίζουνε οι λέξεις
και παίζουμε κρυφτό
μαζί τους να μη μπλέξεις
σου αλλάζουν το γραφτό

και χάνεσαι στα κρίματα
και τις αναμνήσεις
εκείνα που νοιάζεσαι
να μη τα χαραμίσεις

και γίνεται η αγάπη
μια λέξη απλή
όπως περιμένει
το χώμα τη βροχή

με λατρεία και θλίψη
ποτέ να μη του λείψει

έτσι κι εγώ γίνομαι καπνός
σε τσιγάρο που τελειώνει
πέφτει η νύχτα
κι είμαι μόνη

κι αυτό που τότε ζούσα
τώρα με σκοτώνει...

Copyright
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΙΚΡΗ"

ακομα και αυτο το βραδυ
δε ταξιδεψα στη σκεψη κανενος
ουτε στου μυαλου την ακρη
σαν εικονα, σαν ηχος σιωπηλος

ειναι τα λογια μου εκεινα
που δε πιανουν τοπο πουθενα
λεηλατουνε τη σιωπη
σα σπασμενα κομματια γυαλια

- μοιαζει η ζωη μου
συννεφο στον ουρανο
και ειναι το κορμι μου
ναυαγιο στον ωκεανο

πεφτει κι η βροχη
σκορπιζοντας
τα δικα μου βηματα
μια αναμνηση μικρη
ταξιδευει με τα κυμματα

ακομα και αυτη τη νυχτα
δεν επισκεφτηκα κανενος τ' ονειρο
οσα κι αν μου ταξανε
τιποτα δε βρηκα
ειδα στα ματια μου
τη ψυχη μου ομηρο

κι εγω που ελεγα
η ψυχη μου
μονο θα μου μενει
βραδια ατελειωτα εκλαιγα
μα η ελπιδα παντα
τελευταια θα πεθαινει

μοιαζει η αγαπη μου
ανεμος στην ερημο
κρυμμενος
κι ειναι το δακρυ μου
μικρος Θεος
τρελλος και πληγωμενος

πεφτει κι η βροχη
παρασυρει τ' ονειρο μου
μια αναμνηση μικρη
καποτε ητανε δικο μου..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

" λογια κουρελια "

με κουρασαν οι νυχτες του χειμωνα
μεγαλες, αδειες, μαυρες και θολες
ουτε εξαιρεση ειδα ουτε και κανονα
κι ας ζουσα μια στιγμη δυο φορες

με ζαλισαν τα λογια τα κουρελια
που πουλανε και αγοραζουνε αγαπες
στις εκπτωσεις μεσα απ' τα πανερια
ολα στη ζωη μου αυταπατες

Με κουρασαν οι μερες του χειμωνα
αδυναμες, μικρες, γκριζες, σκοτεινες
αδεια η ζωη με τη μοναξια θαμωνα
δε θα ζησω ομως οπως εσυ θες

δε με κουραζει η μοναξια μου
κι ας ειναι ολα της παραλογα
μια ζωη στην αγκαλια μου
λογια της καρδιας..
παρανομα

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« ΚΑΘΑΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ »

Ταξιδευω, σα τη σιωπη παντου
Δε ξερω τί γυρευω και δε με απασχολει
Θα κρυφτω στην ακρη ενος γυαλου
Πολλοι θα με ψαχνουν
μα κανεις δε θα με βρει

θα κοιταζω στα ματια τους τη λαμψη
σε καθε εικονα θα σκαλιζω τ’ ονομα μου
οσο προσεχτικα κανεις κι αν ψαξει
δε θα γνωρισει τα λαθη τα δικα μου

ο καθαρος ο ουρανος τιποτα δε φοβαται
της θαλασσας ο βυθος, ησυχα κοιμαται
τιποτα δε ταραζεται, τιποτα δε βιαζεται

δε χτυπανε τα κυμματα τα βραχια
και η αγαπη μεγαλωνει στα δικα μου ματια ..

παλευω, σα κραυγη στο πουθενα
ξερω που παω και πως θα αντιδρασω
θα με ακουσει ολος ο κοσμος μια βραδια
χωρις να ξερει πως καλυτερο
μπορω να φτιαξω

Θα αναζηταω στη ζωη τους την απατη
Σε καθε λαθος θα υπογραφω ψεμα
Θα γυρναω στο κακο τη πλατη
Κι οποιος ρωταει
Ας ψαχνει εμενα ..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« Ο ΧΟΡΟΣ »

Μετραω τις λεξεις που αφηνουνε σημαδια
Ψαχνω μαρτυριες στης ζωης μου τ’ ακρογυαλια
ο γκριζος ουρανος παιρνει απο μενα θαρρος
Της καρδιας μου ο καλος, στη μοναξια μου βαρος..

Μετραω τ’ αστερια τα δικα μου τα τυχερα
Της νυχτας τα μαχαιρια, ταξιδια παιδικα
Γινομαι μαρτυρας στο εγκλημα του χρονου
Εκεινος ο αυτοκρατορας στ’ ονειρο του τρομου

Οταν θα ερθει ο καιρος
Θα ξεκινησει της καρδιας μου ο χορος
Αφιερωμενος στα ονειρα
Που δακρυσαν απ’ τη φωτια
Στα γαλαζια τα νερα
Εγιναν σταχτη
Γεια χαρα ...

Κυβερναω τις λεξεις αντι να το κανουν αυτες
ειναι κριμα που δε το γνωριζουν οι κουτές
Αιχμαλωτη της λογικης δε ειμαι πια εγω
Παραλογος ανιχνευτης, με μισεις – σε μισω

Διωχνω τ’ αστερια που με πληγωσαν παραλογα
Αρωματα τρελα, αιθερια, που τρεχουνε σαν αλογα
Φαινομαι γλυκια μεσα σε τοσο κοσμο
Λογια πολλα, ακουγονται για φονο...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ »

Λεξεις δε βρισκω ν’ αμυνθω
Παιρνω το ρισκο να εκτεθω
Γραφω ανισορροπα τραγουδια
Για ανυπαρκτες αγαπες και λουλουδια..

Δοκιμαζω την αντοχη μου και τα ορια
Μικρη η ζωη μου στα δυο σου ματια τα πελωρια
Αντεχω να μισησω τα χειλη που δε φιλησα
Ποταμι η αγαπη, μα τωρα εγω ξεχειλησα..

Μια ζωη απο παντα δακρυσμενη
Και μια αληθεια πικρη και καταδικασμενη
Δυο λεξουλες, μια καρδια και ο πανικος
Ο εαυτος μου ειναι ο χειροτερος εχθρος..

Σε μια γωνια η μοναξια κι η θλιψη
Ποτε δε μου ‘χουν λειψει
Ειναι παντοτε κοντα μου..
Η μικρη παρηγορια μου..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« ΑΣΠΡΟ ΧΑΡΤΙ »

Της απουσιας σου η σκεψη, σα πληγη με βασανιζει
Δεν υπαρχει λεξη τη καρδια να μη ραγιζει
μια αναμνηση θολη, που τρεμοπαιζει στη καρδια μου
τι να θελω πιο πολυ, να εισαι εδω ή μακρια μου

ζωγραφιζω με λεξεις, πανω στο ασπρο μου χαρτι
αναμνησεις και ονειρα που ειχαμε μαζι
παρατονα και κακογραμμενα, χωρις παραγραφο καμμια
τα αισθηματα μου πεταμενα, στη ζωη,
σε διαφορα σημεια..

Της απουσιας σου η σκεψη, σα καταιγιδα που ξεσπαει
τα λιγα της αγαπης μου κομματια, σε χιλια πιο μικρα τα σπαει
μια αναμνηση πικρη, που βασανιζει τη ψυχη μου
βγηκα ζωντανη κι ας μην ησουνα μαζι μου..

Copyright
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« ΔΥΟ ΠΟΤΗΡΙΑ ΑΔΕΙΑ »

Μια αγάπη και μια φωνή, σε ψάχνουνε τα βράδια
Και πάνω στο τραπέζι ξεχασμένα, δυο ποτήρια άδεια
Κερνγαμε το πόνο μας της θλίψης το ποτό
Κουβέντες που δε λέγαμε, απέναντι μου τις κοιτώ

Για μένα και για σένα, το σ’ αγαπώ ήταν μυστήριο
Και ‘κεινο το δάκρυ που σου ξέφυγε, σκέτο δηλητήριο
Περαστικός ο έρωτας σου με θύμα τη ψυχή μου
Στα σκαλοπάτια σου παραπατώ και ψάχνω τη σιωπή μου

Αλήθεια μου και τρέλα μου, του χρόνου τα σημάδια
Πάνω στο τραπέζι είναι ακόμα δυο ποτήρια άδεια

Της καρδιάς μου η πόρτα μένει πάντα ανοιχτή
Κι ας με λεηλατούνε, μένω πάντοτε πιστή
Ευπρόσδεκτες αγάπες και φιλίες και αναμνήσεις
Αναπόφευκτο συναίσθημα που δε μπορείς να λησμονήσεις

Κι αν αφήνεις εμένα στο χείλος του γκρεμού σου
Γίνομαι ροή σ’αυτο το φως του γκρίζου ποταμού σου
Το φεγγάρι αντανακλά και χάνεται μες τη Ζωή
Κυλάει στο αίμα, στη ψυχή σα το γλυκό κρασί

Μένεις στη σκέψη μου σαν εικόνα μαγική και άγια
Επάνω στο τραπέζι δυο ποτήρια
Και μια κανάτα άδεια...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« όσα δε ξέρω »

Θυμάμαι μόνο όσα θέλω να ξεχάσω
Μένω στα ίδια εκείνα που θέλω ν’αλλαξω
Θυμάμαι όσα γλυκά τη καρδιά μου πονάνε
Στιγμές, σκέψεις και λόγια στο μυαλό μου γυρνάνε

Μοιάζουν εικόνες της ζωής μου μπλεγμένες
Ασπρόμαυρες, θολές, κενές,  χωρίς κουβέντες
Μια θλίψη, μια λύπη και μια στεναχώρια
Τις μέρες, τα βράδια που είμαστε χώρια..

Ρωτάω για μένα τη ζωή που περνάει
Δεν με κοιτάει,  ούτε καν σταματάει
Λόγο δεν έχω μα λόγο ορίζω
Όσα δε ξέρω είναι όσα γνωρίζω..

Πονάει η καρδιά μου,ποιος με πιστεύει
Κυλάει ο χρόνος κι ας λεν πως γιατρεύει
Κερνάει η λύπη μια βόλτα μοιραία
Κι είμαστε οι δυο μας ωραία παρέα

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

« ΛΕΥΚΗ ΣΚΙΑ »

Για τη χαμενη μας αγαπη
Και το χαμενο ερωτα μας
Σ΄ενα κοσμο διχως ακρη
Στα κρυφα και φανερα μας

Αναζηταω μια ελπιδα
Οσα μου εκρυψες τα ειδα
Θελω πισω τη ψυχη μου
Τ΄ονειρο και τη ζωη μου...

- ισως να το μετανιωσω
μα εμενα μονο θα πληγωσω
ο,τι αγαπαω μου κοστιζει
κι ο,τι αγγιζω μου ραγιζει

ισως γινω χωμα και αιμα
φτανει να βλεπω μονο εμενα
τη μορφη μου σα λευκη σκια
ισως και να μην υπαρχω πια...

Για το ατελειωτο ταξιδι
Και τ’ ατελειωτα ονειρα μας
Οσα εχασα τ’ αξιζει
Τα δικα σου,τα δικα μας

Γυρευω μονο μια απατη
Κι ας μου δωσει ενα δακρυ
Θελω πισω τη ζωη μου
Τ’ ονειρο και τη ψυχη μου...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
μουσική : Νίνα Παναγιωτάκη ©

« ΣΕ ΨΑΧΝΩ »

Με αγκαλιαζει η νυχτα
Και το κοκκινο φως του φεγγαριου
Της ψυχης μου ο πονος
Τρεχει στους δρομους της πολης
...ο τρελλος

Τον κυνηγουν οι τυψεις και οι ενοχες
Ηρθαν και φυγαν τα ονειρα
Οπως εσυ θες

Και φτανει στης ζωης μου την ακρη
Βραχος η καρδια μου
Και κυμα το δακρυ

Ποιο ψεμα
Και ποια αληθεια να κλεψω
Μια σιωπη
Και δυο λεξεις θα πιστεψω

Ψαχνω την αγαπη σου
Σε ηρεμη φαση
Ελεγα πως βρηκα
Ολα οσα ειχα χασει

Σε παραμυθια
που ταζουνε παλατια
η ψυχη μου σκορπισε
χιλια δυο κομματια

τα θαβω ενα – ενα
στο σπιτι μου απ’ εξω

για μενα μοναχα
εσενα να μη μπλεξω

κρασι
χωμα
υπομονη και κουραγιο

ευχη και καταρα
εκεινο το ονειρο το αγιο..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

‘’ΒΡΑΧΟΣ’’

Την αγάπη που μου τάξανε δε βρίσκω
Και παίρνω της ψυχής μου εγώ το ρίσκο
Αναλαμβάνω τις αλήθειες και τα ψέματα
Λέω λίγα, κρατάω πολλά απ’ όσα έμαθα..

Κρύβω συνήθειες, κουβέντες και τα τσιγάρα μου
Νιώθω σα κύμα να με πνίγει η λαχτάρα μου
Απομακρύνομαι από παραμύθια και αγγέλους
Αφήνω στη τύχη μου και τους δυο ανέμους

Βάζω στην άκρη την αγάπη που σου έδωσα
Πήρα πολλά, μα τίποτα δεν ένιωσα
Χάνομαι στο χρόνο και τη δική σου αμαρτία
Στ’ όνειρο σου πνίγονται καράβια τρία...

Μα εγώ δεν είμαι πουθενά
Ούτε σαν εικόνα, ούτε σα λέξη καμιά
Βράχος ήμουν μοναχά στα δικά σου κύματα
Και βγαίνω ζωντανή, απ’ τα δικά σου τα αισθήματα..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

‘’ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ’’

Στα γαλαζια τα νερα, αυτου του ποταμου
Ταξιδευουν οι αναμνησεις, ενος αθλιου καιρου
Στιγμες που σβυσανε με το περασμα του χρονου
Η ψυχη μου ερημη, στην ακρη αυτου του δρομου..

Χωρις ελπιδα και ονειρα μικρα
Μελωδια σιωπηλη, τα δακρυα πικρα
Κυμματα τα ψεμματα, μ’ αγερι την αγαπη σου
Ολα οσα εζησα, σκορπισαν στη σταχτη σου..

Μια μικρη προδοσια τριγυριζει τη ζωη μου
Μια αθωα παρουσια ρημαζει τη ψυχη μου
Μια μικρη προδοσια με ματια μαυρα, φυλακτα
Μια αθωα παρουσια αγαπουσα
Ενα καιρο και μια φορα...

Στο γαλανο ουρανο, αυτου του κοσμου
Παλευουνε τα λογια,καρδια μου-φως μου
Αναμνησεις μου ξυπνανε, που χαθηκαν στον υπνο
Του ερωτα μου ενιωσα, τον τελευταιο χτυπο..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔