Μοιάζει η ζωή σου, μονοπάτι
ατέλιωτη ανηφόρα
υγρα τα μάτια σου
μα ψεύτικο το δάκρυ
ανεξερεύνητη μου χώρα
Σ' έχω μέσα στη καρδιά μου
σε προστατεύω απ' τα όνειρα μου
σα πολυτιμη εικόνα
Γυάλινος ο κόσμος μου
απρόσμενα ο χρόνος μου
θα βγάλει τούτο το χειμώνα
Μοιάζει η ψυχή σου πληγωμένη
ανύπαρκτη η αγάπη
κενό το μίσος σου που μένει
στου μυαλού τα βάθη
Αντέχω μέσα στη ζωή μου
κι αν δε σ' εχω
χάνω την υπομονή μου
τη μικρή και αθώα
Χάρτινος ο πύργος μου
έσβυσε ο ήλιος μου
αστέρι, που δεν έλαμψε ακόμα
Πέρα απο τον ωκεανό
θα πετάξω με κέρινα φτερά
κι αν είναι της μοίρας μου γραφτό
θα νιώσω του κόσμου τη χαρά
Πέρα απο τον ωκεανό
κι απ' τα σύννεφα πιο πέρα
μπορεί ελπίδα και Θεό να βρώ
κι ας μη δω ούτε μια καλή ημέρα
Πέρα απο τον ωκεανό
μπορεί ποτέ να μη σε βρώ
μα στα γαλάζια τα νερά
θα βλέπεις πάντα
τα κέρινα φτερά...
© Νεκταρία Ανδρεάδου ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου