Γνώριζα
πως είχα χάσει το καιρό μου άδικα
στους δρόμους της σιωπής
μια νύχτα,
χάθηκα
Στα μονοπάτια της ζωής σου
περπατούσα
κι έλεγα πως ποτέ μου εγω
δε θα σε ξεχνούσα
πώς αλλάζει ο καιρός...
Το τραγούδι της καρδιάς μου
ψιθυρίζω
με ρεφραίν κλεμμένο
που ορίζω
λέξεις που χορεύουν
στον αέρα
οταν θέλω
οσα γίνονται
μόνο εγω
τα ξέρω...
Αλήτευα
στο τίποτα
για μένα ηταν κάτι
αστέρι φωτεινό
ανύποπτο
μικρό διαμάντι
Στις θάλασσες της ζωής σου
κολυμπούσα
έλεγα πιο βαθειά
μπορεί να σε ξεχνούσα
πώς αλλάζει ο καιρός...
© Νεκταρία Ανδρεάδου ©
η καθημερινότητα μας... οι λέξεις που χρησιμοποιουμε.. ή που δεν χρησιμοποιουμε.. σκέψεις..αισθήματα..συναισθήματα... οσα λέμε..και οσα δε λέμε... μια φωτογραφία....χίλιες λέξεις.. μια λεξη...??? μικρα τελεια εγκληματα...
το τέλειο έγκλημα...
μπορεις??
μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου