Αποφάσισα μια νύχτα, μαζί μου να μιλήσω
όσο με πάει σκέφτηκα, θα το ξενυχτήσω
και πέρναγαν οι ώρες και πέρναγα κι εγω
με καταιγίδες και με μπόρες, που θα με βγάλει
δε θα δω...
Κάτι σπασμένα φεγγάρια, της ζωής μου λανθασμένα
δε τα κρίνει σωστά, του κόσμου η λογική αριθμημένα
και η δική μου η ψυχή τριγυρνάει στα χαμένα
ψάχνοντας να βρεί
τη σωστή τους τη σειρά...
Ανησύχησα μια νύχτα που ήθελα να πιώ
όσο με πάει έλεγα, να το ανεχτώ
και άδειασε το μπουκάλι και άδειασα κι εγω
χωρίς αιτίες πάλι και μ' εναν έρωτα πικρο
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου