Συνήθειες και σκέψεις προσπαθούν
Να με βγάλουν απ’το δρόμο μου
Αλήθειες και δάκρυα τηρούν
Μένω πάλι εγώ και ο φόβος μου
Ο φόβος που δεν αγάπησα τις νύχτες
Τα άστοχα τα λόγια μου,αισθήματα και πίκρες
Ο χρόνος μου, που μοιαζει μακρινός
Ζεί μαζί μου και και είναι αληθινός
Και μου θυμίζει εσένα
Σαν αλήθεια μες το ψέμα
Και μου θυμίζει ό,τι μου ‘χει λείψει
Ποιος ήθελε απο μένα να σε κρύψει
Κι απ’τη ζωή μου να σε χάσω
Πώς να ξεχάσω
Τα κόκκινα τα μάτια σου
Το δάκρυ στο λαιμό
Πως να σε φτάσω
Μαζεύω τα κομμάτια σου
Μα νιώθω ενα κενό
Μου λείπει η αγάπη
Κι ενα δάκρυ ακόμα
Και το δικό σου κάτι
Και γίνομαι ένα με το χώμα
Πώς να ξεχάσω
Τα υγρά σου μάτια
Κι εκείνο το δάκρυ στο λαιμό
Σκόρπισαν παντού κομμάτια
Πιο μεγάλο νιώθω τωρα
Το κενό..
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου