«Γλυκιά Βροχή»

Χάθηκε ο ουρανός, στο απέραντο το γκρίζο
Θλιμένα λόγια στη σειρά, εγώ δε τα γνωρίζω
Ήρθε το δάκρυ ξαφνικά, το σκέπασε ο ήλιος
Στο τίποτα, το πουθενά, ο δικός μου φίλος.

Πού να ρωτήσω, να σε ζητήσω
Πού να ψάξω, για να κλάψω
Στο κορμί σου, στο φιλί σου
Και στο ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες νωρίς
Τη ψυχή μου πήρες μακριά
Γλυκιά βροχή τα δάκρυα θαρρείς
Και το κενό μεγάλο τώρα πια...

Χάθηκε η ζωή, μέσα στη γκρίζα πόλη
Θλιμένα πρόσωπα κι εσύ, στη καρδιά μου μόνη
Μέλι στάζει το φιλί, κύμα το δάκρυ
Κουβάρι μοιάζει στην αρχή, χωρίς την άκρη.

Πού να γυρίσω, να σε σβύσω
Πού να αράξω για να πάψω
Τη ζωή μου, τη ψυχή μου
Και το ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες αργά
Τη καρδιά μου άφησες στο χθές
Ζεστή φωνή το σ’αγαπώ ζητά
Και το κενό μεγάλο
Όπως το θες...





© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔