Έχω βαρεθεί τα λόγια σου τα άσκοπα,τα καθημερινά
Τα όνειρα σου, τη καρδιά σου, που μοιάζουν μακρινά
Στο λόγο μου, το κρίμα σου και τη ψυχή μου μόνο
Μονάχη θα σε βγάλω, απ’ το δικό μου δρόμο
Μοιάζεις τραγούδι και κύμα και δάκρυ
Στο τέλος του κόσμου, στη μέση, στην άκρη
Είσαι αγάπη και πίκρα και πάθος
Λόγια-λουλούδια, κομμάτια στο βάθος
Βαρέθηκα το ψέμα, για σένα, ειλικρινά
Μισή ζωή, μισό φιλί, εκτός τα χθεσινά
Τη λογική μου,την αντοχή μου,το άδικο το ήθος
Το ξεχωρίζω,το διαλέγω,ανάμεσα στο πλήθος
Σε βαρέθηκε κι η αγκαλιά μου
Και η αγάπη μου η ίδια
Ακόμα κι εκείνη η γκρίζα μοναξιά μου
Που της έδωσα πολλά
Της θυμίζω λίγα...
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου