«Κρύος Καιρός»

Ανάγκη είσαι και καημός
Του έρωτα μου ο σταθμός
Σ’αναζητώ στο κάθε βήμα μου

Κρύος καιρός και πονηρός
Δε με φοβάται ο Θεος
Που ‘σαι ζωη κι εγώ το θύμα σου

Σκοτεινή κι μοναξιά
Στην ίδια πάντοτε γωνιά
Μονολογεί και αγριεύει

Πίσω απο την εχθρική γραμμή
Που είχες ορίσει αφορμή
Σα μωρό παιδί
Να με παιδεύει

Ποιά πόρτα να χτυπήσω
Ποιό όνειρο να ανοίξω
Είναι όλα τα βλέμματα κλειστά

Εγω κι η μοναξιά μου
Στην άδεια αγκαλιά μου
Αφού δε θα ξανάρθεις πια

Κι αν χαθώ στο φως
Του ήλιου και του φεγγαριού
Θα μείνω όνειρο κι ευχή
Αγάπη σιωπηλή

Φιλί και ψέμα
Εδω στα ξένα
Ενα άγνωστο σημάδι
του καιρού

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔