«Το ναύαγιο των Αγγέλων»

Και αφήνω ενα φιλί, φιλί μεταξωτό
Στα μάτια σου τα δυο και πάνω στο λαιμό
Και τρείς φορές θα λέω, θα νιώθω σ’αγαπώ
Να πιάσει αυτό το ξόρκι που μου χάρισαν δυο μάγοι
Λίγο πριν να ΄ρθώ, πριν αφήσω το λιμάνι.

Μα τίποτα δεν έγινε και τούτη τη φορά
Γυρνάει σε μένα ο χρόνος και πάμε στα παλιά
Να σε κακομαθαίνω με λόγια και στιγμές
Και να βαριανασαίνω στις μικρές σου αφορμές

Να ξενυχτώ για χάρη σου τις νύχτες μου τις μαύρες
Να σπαταλώ τη νιότη μου σε στίχους και κρεμάλες
Με πιάσανε στο κρίμα τους ναύτες και αλήτες
Για να δώ αν μ’αγαπάς ή αν με ποτίζεις πίκρες.

Και φτιάχνω μια βροχή, βροχή παραμυθένια
Την απλώνω στο κορμί, στα μαλλιά σου τα μπλεγμένα
Και δυο φορές θα πίνω το δικό σου το καημό σα ψέμα
Να πιάσει η ευχή που μου ‘μάθαν στο ποτάμι
Τρείς ημίθεοι...Θεοί που βγήκαν στο σεργιάνι.

Μα τίποτα δεν έγινε άλλη μια φορά
Μαλώνει εμένα ο χρόνος που γυρνάμε στα παλιά
Να τραγουδω το ψέμα σου στου ονείρου το μπαλκόνι
Να ξεψυχώ στο «έλα» σου, σα να ήμουνα μπαλόνι

Να σε κοιμίζω πλάι μου με τραγούδια και μπαλάντες
Και να μετρώ τη τύχη σου με λουλούδια και γιρλάντες
Με πούλησαν στο κρίμα τους μαγείρισσες, γκαρσόνες
Για να δω αν μ’αγαπάς ή αν είσαι όπως όλες.

Και πέρασαν τα χρόνια με φιλιά σημαδεμένα
Στο κορμί και στα μαλλιά σου αφήνω λόγια μπερδεμένα
Στο ναύαγιο των αγγέλων απόψε με γυρεύουν
Τους λέω πως σ’αγάπησα μα να..δε με πιστεύουν

Στους δρόμους της καρδιάς σου, χίλιες φορές περπάτησα
Χίλιες βρήκα εμένα, εσένα μία δεν αντάμωσα
Και με αφήσανε μονάχο, μάγοι, εχθροί και φίλοι
Δε μπόρεσα δυο λέξεις να πάρω απ’ τα δικά σου χείλη

Με γεμίζουν παραμύθια σα να γνωρίζουν τα παλιά
Ξέρω δεν είναι αλήθεια, μα τα πιστεύω εγώ ξανά
Και πέφτω, ξαναμπλέκομαι στα δικά σου μάγια
Ανύπαρκτος έρωτας..χωρίς φιλιά και χάδια.

Θα γίνομαι μεθύσι, σε κάθε σου ποτό
Μέχρι να με εξαντλήσει, της καρδιάς σου ο χορός
Θα έχω τη τιμή, να ζητήσω τ’ όνομα σου
Όλα σου τα λογικά και τα παράλογα σου.


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔