Μέσα σε τόση ευτυχία
εξω βροχή, τηλεταινία
Μέρες και νύχτες δεν αρκούνε
Σε ποια ζωή να ορκιστούνε
Καταθέτω, τα χαρτιά μου πριν να φύγω
καταθέτω και ψυχή, να επιμείνω
ο χρόνος δραπέτης, δε τον φτάνω
ο κόμπος μου επέτης, δε τον πιάνω
-> Κι ας σηκώνω το κεφάλι
κι ας φυσάω τις στιγμές μου
με μπερδεύω με κάποια άλλη
που δε μετρά τις αντοχές μου...
Μέσα σε αυτή την ερημιά
ούτε ενα βλέμμα, μια ματιά
ψυχές και λόγια, φοβήθηκαν
τον εαυτό τους, αρνήθηκαν
Παραθέτω, την ανάγκη μου να φύγω
παραθέτω, το καημό μου μα για λίγο
ο δρόμος μου κλειστός, δε τον ανοίγω
ο πόνος μου σκυφτός, δε τον γνωρίζω
-> Κι ας σηκώνω το κεφάλι
κι ας φυσάω τις στιγμές μου
με μπερδεύω με κάποια άλλη
που δε μετρά τις αντοχές μου...
Μια στιγμή αιώνια
μια γραμμή στα περιθώρια
είμαι ο εαυτός μου
είμαι εγω πάλι σκοπός μου...
© Νεκταρία Ανδρεάδου
