μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

"Δε θα μείνω"

Τί να αλλάξω
τί να φτιάξω
δε προλαβαίνω
ξαποσταίνω

Δε θα μείνω
αμέτοχος για σένα
αμέτοχος στο ψέμα
δε θα μείνω...

- Ας ήμουνα η σιωπή
που μας κρατάει σε απόσταση
ας ήσουνα η ντροπή
μια λάθος λέξη σε μια πρόταση

Ας ήμουνα η τροπή
που δε πήρανε τα πράγματα
το νήμα κι αν κοπεί
δε γίνονται άλλα θαύματα...

 Πού με έφτασες
με ξέχασες
δε σου θυμώνω
μα πληρώνω

Δε θα μείνω
συνένοχος στο κρίμα
συνένοχος στο βήμα
δε θα μείνω...



© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

"Αδυναμία"

Γύρισα απο το τίποτα
έκανα το πρώτο βήμα
λόγια άγρια και ύποπτα
σκάνε παντού, σα κύμα

Μία αδυναμία
ακόμα μία
ακόμα μία
αδυναμία...

Μια ερασιτέχνης ερωμένη
ρομαντικά δεμένη
μέσα σε όνειρα και φράγματα
δράματα και γράμματα

Ερασιτέχνης αγαπημένη
διαθέσιμα μπλεγμένη
δίχως όρκους και ανταλλάγματα
στης καρδιάς τα τραύματα...

Επιστρέφω απο το κάτι
που δε κοίταγα στα μάτια
η ευτυχία μου δε βλάπτει
του πόνου τη πραμάτεια

Μία αδυναμία
ακόμα μία
ακόμα μία
αδυναμία...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

"Στο Περιθώριο"



Μέσα σε τόση ευτυχία
εξω βροχή, τηλεταινία
Μέρες και νύχτες δεν αρκούνε
Σε ποια ζωή να ορκιστούνε

Καταθέτω, τα χαρτιά μου πριν να φύγω
καταθέτω και ψυχή, να επιμείνω
ο χρόνος δραπέτης, δε τον φτάνω
ο κόμπος μου επέτης, δε τον πιάνω

-> Κι ας σηκώνω το κεφάλι
κι ας φυσάω τις στιγμές μου
με μπερδεύω με κάποια άλλη
που δε μετρά τις αντοχές μου...

Μέσα σε αυτή την ερημιά
ούτε ενα βλέμμα, μια ματιά
ψυχές και λόγια, φοβήθηκαν
τον εαυτό τους, αρνήθηκαν

Παραθέτω, την ανάγκη μου  να φύγω
παραθέτω, το καημό μου μα για λίγο
ο δρόμος μου κλειστός, δε τον ανοίγω
ο πόνος μου σκυφτός, δε τον γνωρίζω

-> Κι ας σηκώνω το κεφάλι
κι ας φυσάω τις στιγμές μου
με μπερδεύω με κάποια άλλη
που δε μετρά τις αντοχές μου...

Μια στιγμή αιώνια
μια γραμμή στα περιθώρια
είμαι ο εαυτός μου
είμαι εγω πάλι σκοπός μου...

© Νεκταρία Ανδρεάδου

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

"Πικρές αλήθειες"


Οι μέρες
περνούν
δίχως νόημα
μπροστά

Η μοναξιά
μας δένει
σα κόμπο,σφιχτά

Κοίτα να δεις
πού φτάσαμε εμείς
Η ερημιά
κερνάει
ποτήρια διπλά
αλήθεια,πικρά

Για δες
που φτάσαμε πια
μη λες
δεν υπάρχει ελπίδα καμμιά

-Εσύ,γίνε εσυ ουρανός
να γίνω του ήλιου το φως
να γίνεις ελπίδα εσυ
να έχει η αγάπη φωνή...

Οι νύχτες
περνούν
σα φαντάσματα
σκυφτά

Η αγκαλιά
μας πνίγει
στο χρόνο,θηλειά

Ξέρω θα πείς
ξεχάσαμε εμείς
Το σ'αγαπώ
μετράει
παλιές μας στιγμές
αλήθειες πικρές

Για δες
που φτάσαμε πια
μη λες
δεν υπάρχει ελπίδα καμμιά
δες το απο άλλη σκοπιά
δες που φτάσαμε πια
μη λες
δεν υπάρχει ελπίδα καμμιά

-Εσύ,γίνε εσυ ουρανός
να γίνω του ήλιου το φως
να γίνεις ελπίδα εσυ
να έχει η αγάπη φωνή...

Οι ώρες
κυλούν
σα τα κύμματα
νερό
Η καρδιά
μετράει
δικά σου βήματα

Για δες
που φτάσαμε πια
μη λες
δεν υπάρχει ελπίδα καμμιά

-Εσύ,γίνε εσυ ουρανός
να γίνω του ήλιου το φως
να γίνεις ελπίδα εσυ
να έχει η αγάπη φωνή...
Γίνε εσυ ο σκοπός
να γίνω της ζήλειας εχθρός
να μείνω σα σκέψη απλή
να έχει η αγάπη φωνή


© Νεκταρία Ανδρεάδου
μουσική : Νίνα Παναγιωτάκη ©

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

"Τέλεια Ζωή"


Δεν έχω χώρο στη ζωή μου, για κανένα
Μετρώ τα πάθη μου, χωρώ στα λάθη μου
Δε δέχομαι κουβέντα

Κάθε στιγμή, τη κρύβω στο μυαλό μου
Της καρδιάς μου η ρωγμή, μένει ανοιχτή
Για το καλό μου...

Είναι μια τέλεια ζωή, χωρίς γωνίες
Μια αγάπη σκοτεινή, μ’ αμφιβολίες
Κουβέντες δανεικές, δίχως νόημα ντυμένες
Ψυχές εκκεντρικές, παραμελημένες...


Ακολουθώ σκιές που δε γνωρίζω, απο πάντα
Κάνω θυσίες σιωπηλές, δεν ακούγονται οι κραυγές
Λόγια λίγα και σταράτα

Περπατώ στην ερημιά, στη λάμψη μιας πορείας
Είμαι αφορμή μικρή, μα δεν αρκεί
Έχω εισιτήρια διαρκείας...

Είναι το τέλος που αρχίζει, δίχως χρώμα
Ενα έγκλημα στυγνό, άγγιξε το χώμα
Λόγια στολισμένα, δίχως ήχο, τ’ακούς ?
Δε ξεχώρισα ποτέ, είμαι ένας απ’αυτούς



© Νεκταρία Ανδρεάδου

"Δε φάνηκε κανείς"



Της καρδιάς τα φύλλα, είναι κλειστά
τα φώτα της ψυχής μου, αναμμένα
μα δεν έχει χώρο για κανένα
όνειρα κακομαθημένα, πιστά

Κι ας μη φάνηκε κανείς
κι ας μη μου χτύπησε κανείς
της μοναξιάς τη πόρτα...

Λέξεις, λόγια ταξιδεύουν
ανθρώπους, θαύματα γυρεύουν
σκέψεις, δάκρυα κλεμμένα
αγάπες κι έρωτες, χαμένα

δε φάνηκε κανείς...

Εικόνες του μυαλού,πάντα θολές
κουβέντες, εξαιρέσεις και κανόνες
ασπρόμαυρα όνειρα, όπως θες
της ζωής,της ψυχής μου οι θαμώνες

Κι ας μη με άκουσε κανείς
κι ας μη με ζήτησε κανείς
της καρδιάς μου το χορό...




© Νεκταρία Ανδρεάδου

"Να περνάει ο καιρός"


Ποιο μονοπάτι μάτια μου
της καρδιάς σου να έχεις πάρει
έρημη η ψυχή, καράβι
γκρεμίσαν τα παλάτια μου

Και με αφήνεις πίσω
σα τα παραμύθια
δε θέλω να γυρίσω
πονά η αλήθεια

Να περνάει ο καιρός
ας κοιταζόμαστε στα μάτια
ο έρωτας πονηρός
μας έσπασε, χίλια κομμάτια

Να περνάει ο καιρός
να μοιραζόμαστε εικόνες
αναμνήσεις, προσεχώς
είναι δύσκολοι οι χειμώνες...

Ποια διαδρομή καρδιά μου
της ψυχής σου να έχεις πάρει
είναι η ζωή μαργαριτάρι
μα το έχασες χαρά μου

Ας μη θέλεις να τη βρείς
κρύφτηκε στα βαθειά
σε μια θάλασσα πλατιά
παλεύεις για να ζεις



© Νεκταρία Ανδρεάδου

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

"Μια ζωή..μετά"

Μια ζωή μετά, θα μου πεις
Η καρδιά, δε κρατά, υποσχέσεις
Να μ’ αγαπήσεις αν μπορείς
Να με νιώσεις και να με αντέξεις

Μια ζωή μετά, θα σου πω
Να με διώξεις, όσο είναι νωρίς
Ζήτα να υποσχεθώ
Μη σου κρυφτώ, μη φύγω και χαρείς

Μια ζωή πιο πρίν, μη μετανιώσεις
Όνειρα και όρκους, θα βρείς εσυ τους τρόπους
Δάκρυα και λόγια μη σκοτώσεις
Η σιωπή δεν αντέχει, τους ένοχους ανθρώπους

Μια ζωή πιο πρίν, μη με δικάσεις
Ενα βήμα πίσω δε θα κάνω, και θα σε βρω
Στιγμές στη καρδιά μου, να χαράξεις
Να σπάσω επιτέλους, της ψυχής το κωδικό


Μια ζωή μετά, ορκίσου
Πριν φτάσουν τα δάκρυα στο λαιμό
Μόνο εγω θα είμαι δική σου
Κι εσυ θα ξεχαστείς με το καιρό

Μια ζωή μετά, μου αρκεί
Η χαρά μεθά και ξεμυαλίζει
Είναι ο έρωτας γιορτή
Κρασί γλυκό, κι ας σε ζαλίζει




© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
μουσική : Νίνα Παναγιωτάκη ©

"Οι ώρες"

Είναι εκείνες οι ώρες
οι μικρές και ακριβές
που είναι ο δείκτης βαρύς
εχθρός ο χρόνος
θρασύς

Είναι οι σκέψεις της μέρας
που κλέβει ο αέρας

μα ποτέ δε σεβάστηκε
το νιώθω,
κουράστηκε

Βλέμματα και αισθήματα
μου περισσεύουν
κύματα τα προσχήματα
με σημαδεύουν

Είναι εκείνες οι στιγμές
οι σεμνές και μεγάλες
μοιαζει η αγάπη μικρή
γλυκιά και πικρή

Είναι τα λόγια της σιωπής
παράλογα και δήθεν

στης ψυχής τα μεγαλεία
δίχως τέλος,
τελεία

Ψέματα τα μηνύματα
με κυριεύουν
θύματα τα διλήμματα
με παγιδεύουν

Κι αν δεν είμαι αυτό που είμαι
τί θα ήθελα να είμαι
με ρωτούν απο παιδί

Ούτε ξέρω τί μου ζητάνε
δε με νοιαζει
δε φοβάμαι
τη δική μου αντοχή

Πρώτα να μάθουν τί τους λείπει
ευτυχία δίχως λύπη
στη ζωή μου τη μισή

Ένα όνειρο, ενα δάκρυ
ενα τέλος δίχως άκρη
στη ψυχή μου τη χρυσή

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

(ΟΙ ΩΡΕΣ:Ο Ησίοδος αναφέρει πως ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας και τις οναμάζει
Ευνομία, Δίκη, και Ειρήνη. Οι Ώρες είχαν καθήκον να εποπτεύουν τα έργα των ανθρώπων)

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

"ΑΓΑΠΗ..ΑΚΡΙΒΗ"

Είναι η ζωη ακριβή
δίχως σχέσεις,
μόνο ευκαιρίες

Δε με νοιάζει η αμοιβή
τάζω δωρεάν
ελευθερίες

Σε ποιο κρίμα
και ποια θλίψη
λείψαν της ζωής μου
οι κανόνες

Κάποιον θέλει να καλύψει
στου μυαλού
τις σπασμένες
οθόνες..

Τί έμεινε απ' την αγάπη
ούτε εκείνη δε θα μάθει..

Πρώτο ρόλο, έχω εγω
και μια σκια
δήθεν υποφέρει

κλαίει,γελάει
δε πονώ
σε νοιαζει
εμένα με συμφέρει

Μετρώ κύμματα και πάθη
ακουμπώ την άκρη
δεν αγγίζω

κάποτε ίσως να μάθει
εγω
ολα τα ορίζω

Τί έμεινε απ' την αγάπη
ούτε εκείνη δε θα μάθει..

Ξεκινάω πάντα
απο το τέλος
δε προχωρώ
προς την αρχή

πληγές απο μαχαίρια
κι ενα βέλος
αιτία
μα και αφορμή

Αφορμή γλυκιά
παλεύει
στα σκεπάσματα
τέχνη μου παλιά
χορεύει
στα ξεσπάσματα

Τέρμα πια
στα άσκοπα τα λόγια
λέξεις, σκέψεις,
ξενέρωτες κουβέντες
ψυχές κλεισμένες σε υπόγεια
πόνος και ψεύτης,
φύλακες - αφέντες

Βασανίζουν των ανθρώπων τα αισθήματα
με αναμνήσεις
δηλητήριο
του έρωτα κάνουν θελήματα
κι εγινε η αγάπη
 ενα μαρτύριο

Τί έμεινε απ' την αγάπη
ούτε εκείνη δε θα μάθει..


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

"ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ"

Είδα στα χείλη σου
το τέλος να αναγράφεται
είδα στα μάτια σου
η αγάπη πως κουράστηκε

χτύποι της καρδιάς σου
ολοένα να μειώνονται
λόγια του έρωτα σου
στη ψυχή μου να σκοτώνονται

Είδα στο βλέμμα σου
η αλήθεια πως ξεχάστηκε
είδα στο ψέμα σου
η χαρά πως συμβιβάστηκε

Άκουσα στις σκέψεις
τις στιγμές μας να μαλώνουνε
διάβασα στις λέξεις
τα αισθήματα, τελειώνουνε

Μα δεν ένιωσα στιγμή
τη ζωη εκείνη που μου έταξες
ολα πια τα πέταξες
ήσουν πάντα λόγια, δίχως αφορμή

Μα δεν ένιωσα λεπτό
την ανάγκη να βρείς, τρόπο διαφυγής
ήσουν της υπομονής
δύο άγνωστοι που έπαιζαν κρυφτό

μα δε βρέθηκε κανείς....


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©