μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

"ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ"

Όπου μας πάει το δάκρυ
ως του κόσμου την άκρη
στη μέση του ονείρου
του νου και τριγύρω

μάτια μου μεγάλα σα βδομάδες
σα του χιονιού νιφάδες
κρύβουν μυστικά...

ένοχα μυστικά
της ζωής μας τα φαντάσματα
εύθραυστα όνειρα
που κρύβουν τα σκεπάσματα

αγάπη άφθαρτη, ανεξίτηλη, παντοτινή
πότε το φως γυρεύει, πότε τη σιωπή
αγάπη ανεξάντλητη..

Κουράγιο ζωή μου
δεν αλλάζουνε τα πράγματα
κι εσένα ψυχή μου
σου λείπουνε δυο γράμματα

Γρήγορα που πέρασε ο καιρός
παρηγοριά δε βρήκες δυστυχώς
και πάει γυρεύοντας το δάκρυ
ως του κόσμου την άλλη άκρη...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΑΜΜΕΝΑ"

Της ψυχής μου απώλεια
της καρδιάς μου καημός
στενεύουν τα περιθώρια
ενας βουβός σπαραγμός

Παρέα με τη θύμηση σου
ταξιδέψαμε χιλιόμετρα
πανί η ανάμνηση σου
τα δικά σου τα καμώματα

Όλα τα φώτα αναμμένα
και τα παράθυρα κλειστά
τραγούδια αφιερωμένα
στην αγάπη μου πιστά

Όλα τα όνειρα θαμμένα
είμαι εγω, χωρίς..εμένα
η ζωή μου στα χαμένα
κι η ψυχή στο πουθενά

Της αγάπης μου η θλίψη
της μοναξιάς μου συμφορά
ποτε δε μου 'χε λείψει
σε αυτήν την ερημιά

Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες,
τα χρόνια
με μένα συντροφιά
κι εσένα..χώρια

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ"

Γλυκό φιλί μου έταξε
τη πίκρα που με σκέπασε
να διώξει μακριά

άλλαξε χρώματα χίλια
και με φίλαγε στα χείλια
μα είχε τόση παγωνιά

Μονάχος μου προσπάθησα
τη χάρη της να διώξω

Φεύγανε οι ωρες κι άργησα
ποιές λέξεις να σκοτώσω
ετσι...χωρίς λόγο

Το σ' αγαπώ σου, περιπλανιέται
μες τη σκέψη μου, ακόμα
νεκρά τα αισθήματα σου
τα σκέπασε το χώμα

και κλαίω και λυγίζω
και φωνάζω και δακρύζω
που δεν εχω λόγο πια να ζω
να υπάρχω, να ορίζω

ούτε τη δική μου μοναξιά...

Χλωμή κι έκεινη έφυγε
το πανικό μου έφερε
τον κοίταξα με τρόμο

άλλαξε χρώματα χίλια
με κοίταγε με ζήλεια
μου έκλεψε το χρόνο

Μονάχος μου το πάλεψα
να τη βοηθήσω
και το Θεό μου κάλεσα
μα ζήτησε εγω
να γονατίσω

ετσι...χωρίς λόγο

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΚΑΡΑΒΙΑ ΧΑΡΤΙΝΑ"

Μίλησε η ψυχή μου και πικράθηκα
στα λόγια που έχω πει, ξεχάστηκα
χάρτινο καράβι η μοναξιά μου, ταξιδεύει
στη θάλασσα του έρωτα, το γνώριμο γυρεύει

Μίλησε η καρδιά μου με δυο δάκρυα
κι ας φεύγει μακριά μου ο,τι αγάπησα
ζητάω απ' τη ζωή μου ενα μάρτυρα
που δεν έχει λόγο να με κρύψει τώρα πια

Μίλησε η ζωή μου και τρελλάθηκα
στα κύμματα του χρόνου μου, κρεμάστηκα
χάρτινο καράβι τ' όνειρο μου, ναυαγεί
στη θάλασσα του αύριο, κοντεύει να πνιγεί

τα δάκρυα μου, καράβια χάρτινα
κι ο άνεμος τα διώχνει πιο μακριά
κανέναν δε γυρεύουν τώρα πια
κομμάτια τα δικά μου τα πανιά


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©