μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

"ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ"

Μπλέκεις την αλήθεια και το ψέμα
αγάπη και μίσος, γίνονται ενα
φτιάχνεις ιστορίες με ιππότες και κάστρα
σα παιδί που τις νύχτες, μετράει τ' άστρα

Παραμύθι χωρίς αρχή και δίχως τέλος
αλλάζει πορεία και πέφτει πάνω του το βέλος
και πονάει και ματώνει και πληγώνει
τη ζωή και τ' όνειρο, ενώνει...

μα που είμαι εγώ για να σε σώσω
το μάγο το κακό να σκοτώσω
που είμαι εγω να διώξω μακριά τον εφιάλτη
δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εδώ
δεν είμαι αλήθεια, είμαι αυταπάτη

Μπλέκω ουρανό και θάλασσα
αστεράκι άτακτο, που μάλωσα
ψάχνεις ιστορίε, παλάτια και αθώο βασιλιά
σα παιδί που περνάει στην αγάπη τη θηλιά

παραμύθι χωρίς αλήθεια και δίχως θέμα
άλλαξε ο έρωτας κι έγινε ψέμα
και πονάει και ματώνεικαι πληγώνει
μαχαιριά η σκέψη μου, σκοτώνει...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ"


Μοιάζει η ζωή σου, μονοπάτι
ατέλιωτη ανηφόρα
υγρα τα μάτια σου
μα ψεύτικο το δάκρυ

ανεξερεύνητη μου χώρα

Σ' έχω μέσα στη καρδιά μου
σε προστατεύω απ' τα όνειρα μου
σα πολυτιμη εικόνα

Γυάλινος ο κόσμος μου
απρόσμενα ο χρόνος μου
θα βγάλει τούτο το χειμώνα

Μοιάζει η ψυχή σου πληγωμένη
ανύπαρκτη η αγάπη
κενό το μίσος σου που μένει
στου μυαλού τα βάθη

Αντέχω μέσα στη ζωή μου
κι αν δε σ' εχω
χάνω την υπομονή μου

τη μικρή και αθώα

Χάρτινος ο πύργος μου
έσβυσε ο ήλιος μου
αστέρι, που δεν έλαμψε ακόμα

Πέρα απο τον ωκεανό
θα πετάξω με κέρινα φτερά
κι αν είναι της μοίρας μου γραφτό
θα νιώσω του κόσμου τη χαρά

Πέρα απο τον ωκεανό
κι απ' τα σύννεφα πιο πέρα
μπορεί ελπίδα και Θεό να βρώ
κι ας μη δω ούτε μια καλή ημέρα

Πέρα απο τον ωκεανό
μπορεί ποτέ να μη σε βρώ
μα στα γαλάζια τα νερά
θα βλέπεις πάντα

τα κέρινα φτερά...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΜΠΟΡΕΙ"

Τα λόγια του έρωτα μας
σα τραγούδια ειπωμένα
απομακρύνεται η δίψα
της αγάπης σου για μένα

κρύβεται στα φώτα, να μη βλέπω
φαίνεται το δάκρυ της και τρέχω
φτάνω στο τέρμα που εσύ έχεις ορίσει
να βλέπω τη ζωή, που εγω έχω χωρίσει

Της μοναξιάς μου η εικόνα, ανάβει σα κερί
το τίποτε μισούσε, τώρα το "μπορεί"

Φοβάται, το γνωρίζει, μα μοιάζει με το χθές
τίποτα δε γίνεται όσο κι αν το θες
κι ας σβύνουν τα όνειρα με τη φωτιά
κι ας ψάχνουν οι περαστικοί, τα δικά μου τα κλειδιά

κι ας σβύνουν οι αναμνήσεις με νερό
όπου κι αν είμαι, μπορεί και να μπορώ
οσο ψέμα κι αν μοιάζει, πίστεψε το
το κρίμα στη σιωπή μου, απόλαυσε το

όσο εγω θα χάνομαι στις αναμνήσεις
μπορεί το "εγω", "εσυ" να το γυρίσεις

Τελευταίες κουβέντες μου, αγάπη και αντίο
σε αυτό το μονόγνωτο και θλιβερό τοπίο
μπορεί η αλήθεια, ενα ψέμα να σου κρύβει
ζωή μικρή, γλυκόπικρη στη γεύση

όλα δε στα δίνει...


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ"

Γνώριζα
πως είχα χάσει το καιρό μου άδικα
στους δρόμους της σιωπής
μια νύχτα,
χάθηκα

Στα μονοπάτια της ζωής σου
περπατούσα
κι έλεγα πως ποτέ μου εγω
δε θα σε ξεχνούσα

πώς αλλάζει ο καιρός...

Το τραγούδι της καρδιάς μου
ψιθυρίζω
με ρεφραίν κλεμμένο
που ορίζω

λέξεις που χορεύουν
στον αέρα
οταν θέλω

οσα γίνονται
μόνο εγω
τα ξέρω...

Αλήτευα
στο τίποτα
για μένα ηταν κάτι

αστέρι φωτεινό
ανύποπτο
μικρό διαμάντι

Στις θάλασσες της ζωής σου
κολυμπούσα
έλεγα πιο βαθειά
μπορεί να σε ξεχνούσα

πώς αλλάζει ο καιρός...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΓΛΥΚΟΣ ΘΕΟΣ"

Σ' αυτό το δρόμο των τρελλών
βαδίζουμε κι δύο
κοινό σημεί μας η μοναξιά
ο πόνος, η αγάπη κι ενα αντίο

Κύμματα τα δάκρυα
και ήλιος η καρδιά μου
εσύ είσαι μακριά
μα σε θέλω εδω κοντά μου

Είσαι ένας μικρός Θεός
που ξεχάσανε στη γη αγγέλοι
ενα όνειρο, πικρό, γλυκό, τρελλό
που το παρασύρουν οι ανέμοι

Καρδιά μου ανυπεράσπιστη
της φαντασίας μου οράματα
τη ζωή μου ασ' τη εσυ
δε χωράνε άλλα δράματα

Σύννεφα οι σκέψεις
και βροχή τα δάκρυα μου
ίσως και να το αντέξεις
που είσαι μακριά μου

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ"

Πολλές κουβέντες
απο εκείνες που δε λέω
ακούγονται τα βράδια

Χωρίς λόγια οι εικόνες
μας ταξιδεύουνε
σε παλάτια άδεια

Και παίρνει ο καπνός μορφή
και σημαδεύει τ' όνειρο μου
εκείνο που παιδεύεται να γεννηθεί
μα οταν πεθάνει, είναι δικό μου

και το παλεύω και το ταξιδεύω
με ψάχνουν και με βρίσκουν
φίλοι απο τα παλιά που δε γυρεύω

με ρωτάνε αν τους θυμάμαι
οταν κλαίει ο ουρανός ή οταν θυμώνει
με ρωτάνε οταν κοιμάμαι
αν είμαστε μαζί ή είμαι μόνη

ανύποπτη συνείδηση
το βράδυ μας σκοτώνει

Περίεργη έκφραση
στα μάτια σου η θλίψη
βάλθηκε ο έρωτας
την αγάπη σου να κρύψει

φεγγάρι ψεύτικο
τις νύχτες μας τυλίγει
αστέρι μου ανόητο
τη χαρά σου πνίγει


© Νεκταρία Ανδρεάδου©

"ΛΙΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ"

Παράλογα, το κύμα της αγάπης μας πηγαίνει
ταξιδεύει σε γκρίζες θάλασσες, μα πουθενά δε βγαίνει
και χάνονται τα χρόνια και οι μέρες κι οι βροχές
και θάβονται τα λόγια, οι κουβέντες όπως θες

Τί να ξημερώνει, τί να βραδιάζει ο χρόνος
τη θλίψη μου που ξέχασα, τη θυμάται ο πόνος
καταιγίδα ξαφνική, τα δάκρυα που είδα
η συγνώμη δεν είναι λέξη, είναι ποίημα

Όσα δεν άκουσες τόσο καιρό, τώρα πως να μαρτυρήσω
ήταν λίγες οι στιγμές θαρρώ, δε μπόρεσα να τις κρατήσω
και τώρα βιάζομαι να φύγω, και τώρα χάνομαι, γυρίζω
μα δε με βρίσκω πουθενά, δε με νοιάζει τώρα πια

Ανάλογα, η χαρά της μοναξιάς μου με μαγεύει
μου βάζει δύσκολα, με κλαίει και με παιδεύει
αναζητά τις χαμένες ώρες συντροφιάς που δε διαθέτω
και το παρατραβά, με 'κείνα τα καλά που δε τα έχω

Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω βρε καρδιά μου
τί να κρατήσω και τί να πετάξω απ' τα χαρτιά μου
οι λέξεις πέφτουν σα βροχή πάνω στο χώμα
δεν ήσουνα εκεί και δε φάνηκες ακόμα


© Νεκταρία Ανδρεάδου©

"ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ"

Έχεις χαθεί
σα μορφή, σα σκιά,σα βροχή
που κυλά σταθερά μα αργά

 Έχεις σταθεί
στη φωτιά, με κορμί που λυγά
και τα λίγα σου, ολα, γίναν πολλά

Έχεις κρυφτεί
Στα φιλιά, στα παλιά, στις στιγμές
στο μαζί και στο πουθενά

Έχεις πιαστεί
με αγάπες κουτές, δεν είναι όπως θες
σταμάτα να κλαίς

έχεις χαθεί....κάνε μια ευχή......

Έχεις χαθεί
Στο πριν, το μετά που πληγώνει-πονά
μα μοίαζει με χθες

Έχεις σταθεί
σε αυγές,δειλινά μοναχός
μα δεν είναι όπως μας λες

Έχεις πιαστεί
με αφορμή, μια μορφή
που σου λέει γειά χαρά και σε χαιρετά

Έχεις κρυφτεί
στη σιωπή, στη φωνή, στο κορμί
μα σου κλαίει δε γελά

ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ...ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ....
ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ......ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

Μην αφεθείς
στην αλήθεια, το κρίμα, το ψέμα
ζητά να χαθείς

Μην αμυνθείς
σε κουβέντες μεγάλες που λάμπουν
στο "ελα" αν σ'απωθεί

Μη κουραστείς
ο,τι κι αν πουν, οσοι πετούν
στη πόλη αυτή που μισεί

Μην αρνηθείς
το κύμα,το δάκρυ-ποτάμι
χαμένο χαρτί θα είσαι γιατί..

ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ....ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ....
ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ....ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

Μη σταματάς
να γελάς, να μιλάς, να είσαι εσυ
την ωρα και τη στιγμή

Μη προχωράς
αν πονάς, μη κοιτάς τί θα πουν όλοι αυτοί
που σε κυνηγούν

Μη φοβηθείς
καράβια-φιλιά σε πάνε μακριά
όπου κι αν βγούν

Μην αφεθείς
σε λόγια μοιραία-γλυκά
σε γυρεύουν μόνο μια φορά

ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ...ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ..
ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ...ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...
ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ....

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"'ΕΡΗΜΟΣ"

Χάθηκα μια νύχτα
στη κρυφή σου μοναξιά
έρημος όμως ηταν
κι είχε τόση παγωνιά

Δεν αντάμωσα ψυχή
να πούμε δύο λέξεις
ούτε τέλος, ούτε αρχή
κι εσύ, τί να πιστέψεις

Όνειρο βρήκα
στις χαμένες μου ελπίδες
όνειρο βρήκα
που εσύ ποτε δεν είδες

Χάθηκα μια μέρα
στης καρδιάς σου τ'ανοιχτά
έφθασα στο τέρμα
με σκισμένα τα πανιά

Ρώτησα ποιος φταίει
στη ζωή σου που κυλούσε
κι άρχισε να κλαίει
τόσο πολυ σε αγαπούσε

Όνειρο βρήκα
στις χαμένες μου ελπίδες
όνειρο βρήκα
που εσύ ποτε δεν είδες

Στο τέλος της ερήμου
την αγάπη μου κοιτούσα
είδα τη μορφή μου
πόσο πολυ σε αγαπούσα

Όνειρο βρήκα
και μια έξοδο για σένα
να μ' αγαπάς να με πονάς
τόσο πολύ, όσο κανένα



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔