μπορεις??

μπορείς να περιγράψεις το άρωμα του αγαπημένου σου προσώπου...
μπορείς να περιγράψεις ενα χάδι..
μπορείς να περιγράψεις τη θλίψη, το πόνο, τη χαρά..
μπορείς να περιγράψεις....
την αγάπη...???

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

"ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"

Φαντάζει γνώριμο
το φιλί της μοναξιάς
πάθος ανώριμο
αγάπη ή έρωτας

Δάκρυα - θύματα
έπνιξαν τα όνειρα
μοιάζουν ποιήματα
πέρασαν τα όρια

-Δηλώνω όμως αθώα
στο κρίμα της καρδιάς
που δεν υπάρχει
ένοχη θλίψη
κρύβω στο ντουλάπι
αντέχω λέω..
ακόμα

Δηλώνω όμως αθώα
σ' αυτό το κύμα αισθημάτων
που με πνίγει
ράγισε η ελπίδα
και όλα της τα κρύβει
παλεύω λέω..
ακόμα

όμορφες κουβέντες
μα έρημα τα λόγια
ώρες δακρυσμένες
σπασμένα τα ρολόγια

Είναι συνήθεια

ανάγκη μες τα χρόνια
σπασμένη αλήθεια
κρύβεται στα σεντόνια

Τη διαδρομή μου ορίζω
στα ψέματα και την αλήθεια
τη ψυχή μου τη χαρίζω
στα δίχως τέλος..
παραμύθια

"Γκρίζο Χρώμα"

Είχα μια φορά
μια χαρά
με φίλαγε στα χείλη

Στο πλάι μου κοιμότανε
σε σκέψεις κι όνειρα χανότανε
η πιο καλή μου φίλη

Λόγια αλλάζαμε
το χρόνο μας κουράσαμε
μεσάνυχτα και κάτι

Αγάπες νανουρίζαμε
τραγούδια ψιθυρίζαμε
πάνω στο κρεβάτι

Κάθε που ξημέρωνε
γεμίζαμε αναμνήσεις
τα πιο σωστά μας λάθη
σε αυτές τις συναντήσεις

Με καφέ και με τσιγάρο
το ένα, φέρνει τ' άλλο
για να μου θυμίσεις

και θυμάμαι τα δάκρυα
στα μάτια σου μόνο
στάλες φωτιάς στη καρδιά
και θυμώνω

Γιατί σ' αγάπησα λίγο
και το χρώμα ήταν γκρίζο
τα πήρε όλα ο αέρας
μεσάνυχτα ..Δευτέρας

"ΜΗ ΜΕ ΨΑΧΝΕΙΣ"

Δε κυλάει πια για μένα ο χρόνος
σταμάτησε από καιρό
και της αλήθειας μου ο φόβος
τα παράτησε..για να χαρώ

Μοιάζουν οι σκέψεις μου
καράβια αργοπορημένα
μοιάζουν οι λέξεις μου
τοπία ταλαιπωρημένα

δεν έχω λόγια
να μιλήσω
δεν έχω όρκους
να τηρήσω

και απελπίζομαι
σε κανένα δε χαρίζομαι..

Παντού θα βρίσκομαι, όπου κι αν είσαι
κι όσα είπαμε, στη ψυχή σου κλείσε
παντού θα εμφανίζομαι, ότι κι αν κάνεις
σου τ' ορκίζομαι..μη με ψάχνεις

Κουράστηκε πια, για σένα η αγάπη
δεν έχει άλλο κουράγιο
δεν έμεινε τίποτα να μάθει
ούτε αμαρτωλό, ούτε και άγιο

Χωρίζουν οι δείκτες μας
έρχεται χειμώνας
δακρύζουν οι νύχτες μας
τελειώνει ο αγώνας

Δεν έχω πίστη
να πιστέψω
ούτε αντοχή
για να αντέξω

και μοιράζομαι
για κανένα δε νοιάζομαι..

"ΜΟΝΟΣ ΘΑ ΓΥΡΝΑΣ"

Επιθυμώ να νιώσω
τους χτύπους της καρδιάς σου
να γίνω καπνός
στο τσιγάρο που κρατάς

Να 'μαι η σκέψη σου
η καρδιά σου, τα όνειρα σου
κι ας μείνω ανάμνηση
που στο δρόμο τη πετάς

Θα φύγω
κι εσύ μόνος θα γυρνάς

Μη με ψάξεις
πουθενά δε θα με βρεις
κι αν θα κλάψεις δίχως λόγο
να κρυφτείς

Πουθενά δε θα είμαι
δε θα βρίσκομαι εδώ
πουθενά δε θα είμαι
μα παντού θα σ' αγαπώ

Επιθυμώ να λιώνω
σα κεράκι για χατήρι σου
να 'μαι η σκιά σου
όταν περπατάς

Σταγόνα από κρασί
στο άδειο το ποτήρι σου
και η απάντηση σου
στο γιατί που θα ρωτάς

Θα φύγω
κι εσύ μόνος θα γυρνάς

"ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ"

Το λόγο που αναζητώ
κάνω βάρκα για να βρω
της μοναξιάς μου
τ' ακρογυαλι

κι ολα
καταλήγουν πάλι
στου ονείρου
την αρχή

Τέλος και αρχή μου
είναι η βροχή δική μου
θάλασσα και κύματα
τα δικά μου ποιήματα

Νερό και φωτιά μου
είναι η αγάπη μου δικιά μου
και ο έρωτας ο ιππότης
είναι πάντοτε δικός της

Ξεγέλασε της τη χαρά
τη στιγμή
και ολα της τα καλά
για να γυρίσει πίσω

Το χρόνο της θα σβύσω
στου εφιάλτη το κορμί

Κορμί και ψέμα μου
σ' εχω στο αίμα μου
καρδιά και δάκρυα
είστε πολυ μακρια

Νερό και φωτιά μου
Τώρα είναι η σειρά μου...

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

"ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ"

Όπου μας πάει το δάκρυ
ως του κόσμου την άκρη
στη μέση του ονείρου
του νου και τριγύρω

μάτια μου μεγάλα σα βδομάδες
σα του χιονιού νιφάδες
κρύβουν μυστικά...

ένοχα μυστικά
της ζωής μας τα φαντάσματα
εύθραυστα όνειρα
που κρύβουν τα σκεπάσματα

αγάπη άφθαρτη, ανεξίτηλη, παντοτινή
πότε το φως γυρεύει, πότε τη σιωπή
αγάπη ανεξάντλητη..

Κουράγιο ζωή μου
δεν αλλάζουνε τα πράγματα
κι εσένα ψυχή μου
σου λείπουνε δυο γράμματα

Γρήγορα που πέρασε ο καιρός
παρηγοριά δε βρήκες δυστυχώς
και πάει γυρεύοντας το δάκρυ
ως του κόσμου την άλλη άκρη...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΑΜΜΕΝΑ"

Της ψυχής μου απώλεια
της καρδιάς μου καημός
στενεύουν τα περιθώρια
ενας βουβός σπαραγμός

Παρέα με τη θύμηση σου
ταξιδέψαμε χιλιόμετρα
πανί η ανάμνηση σου
τα δικά σου τα καμώματα

Όλα τα φώτα αναμμένα
και τα παράθυρα κλειστά
τραγούδια αφιερωμένα
στην αγάπη μου πιστά

Όλα τα όνειρα θαμμένα
είμαι εγω, χωρίς..εμένα
η ζωή μου στα χαμένα
κι η ψυχή στο πουθενά

Της αγάπης μου η θλίψη
της μοναξιάς μου συμφορά
ποτε δε μου 'χε λείψει
σε αυτήν την ερημιά

Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες,
τα χρόνια
με μένα συντροφιά
κι εσένα..χώρια

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ"

Γλυκό φιλί μου έταξε
τη πίκρα που με σκέπασε
να διώξει μακριά

άλλαξε χρώματα χίλια
και με φίλαγε στα χείλια
μα είχε τόση παγωνιά

Μονάχος μου προσπάθησα
τη χάρη της να διώξω

Φεύγανε οι ωρες κι άργησα
ποιές λέξεις να σκοτώσω
ετσι...χωρίς λόγο

Το σ' αγαπώ σου, περιπλανιέται
μες τη σκέψη μου, ακόμα
νεκρά τα αισθήματα σου
τα σκέπασε το χώμα

και κλαίω και λυγίζω
και φωνάζω και δακρύζω
που δεν εχω λόγο πια να ζω
να υπάρχω, να ορίζω

ούτε τη δική μου μοναξιά...

Χλωμή κι έκεινη έφυγε
το πανικό μου έφερε
τον κοίταξα με τρόμο

άλλαξε χρώματα χίλια
με κοίταγε με ζήλεια
μου έκλεψε το χρόνο

Μονάχος μου το πάλεψα
να τη βοηθήσω
και το Θεό μου κάλεσα
μα ζήτησε εγω
να γονατίσω

ετσι...χωρίς λόγο

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΚΑΡΑΒΙΑ ΧΑΡΤΙΝΑ"

Μίλησε η ψυχή μου και πικράθηκα
στα λόγια που έχω πει, ξεχάστηκα
χάρτινο καράβι η μοναξιά μου, ταξιδεύει
στη θάλασσα του έρωτα, το γνώριμο γυρεύει

Μίλησε η καρδιά μου με δυο δάκρυα
κι ας φεύγει μακριά μου ο,τι αγάπησα
ζητάω απ' τη ζωή μου ενα μάρτυρα
που δεν έχει λόγο να με κρύψει τώρα πια

Μίλησε η ζωή μου και τρελλάθηκα
στα κύμματα του χρόνου μου, κρεμάστηκα
χάρτινο καράβι τ' όνειρο μου, ναυαγεί
στη θάλασσα του αύριο, κοντεύει να πνιγεί

τα δάκρυα μου, καράβια χάρτινα
κι ο άνεμος τα διώχνει πιο μακριά
κανέναν δε γυρεύουν τώρα πια
κομμάτια τα δικά μου τα πανιά


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

"ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ"

Μπλέκεις την αλήθεια και το ψέμα
αγάπη και μίσος, γίνονται ενα
φτιάχνεις ιστορίες με ιππότες και κάστρα
σα παιδί που τις νύχτες, μετράει τ' άστρα

Παραμύθι χωρίς αρχή και δίχως τέλος
αλλάζει πορεία και πέφτει πάνω του το βέλος
και πονάει και ματώνει και πληγώνει
τη ζωή και τ' όνειρο, ενώνει...

μα που είμαι εγώ για να σε σώσω
το μάγο το κακό να σκοτώσω
που είμαι εγω να διώξω μακριά τον εφιάλτη
δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εδώ
δεν είμαι αλήθεια, είμαι αυταπάτη

Μπλέκω ουρανό και θάλασσα
αστεράκι άτακτο, που μάλωσα
ψάχνεις ιστορίε, παλάτια και αθώο βασιλιά
σα παιδί που περνάει στην αγάπη τη θηλιά

παραμύθι χωρίς αλήθεια και δίχως θέμα
άλλαξε ο έρωτας κι έγινε ψέμα
και πονάει και ματώνεικαι πληγώνει
μαχαιριά η σκέψη μου, σκοτώνει...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ"


Μοιάζει η ζωή σου, μονοπάτι
ατέλιωτη ανηφόρα
υγρα τα μάτια σου
μα ψεύτικο το δάκρυ

ανεξερεύνητη μου χώρα

Σ' έχω μέσα στη καρδιά μου
σε προστατεύω απ' τα όνειρα μου
σα πολυτιμη εικόνα

Γυάλινος ο κόσμος μου
απρόσμενα ο χρόνος μου
θα βγάλει τούτο το χειμώνα

Μοιάζει η ψυχή σου πληγωμένη
ανύπαρκτη η αγάπη
κενό το μίσος σου που μένει
στου μυαλού τα βάθη

Αντέχω μέσα στη ζωή μου
κι αν δε σ' εχω
χάνω την υπομονή μου

τη μικρή και αθώα

Χάρτινος ο πύργος μου
έσβυσε ο ήλιος μου
αστέρι, που δεν έλαμψε ακόμα

Πέρα απο τον ωκεανό
θα πετάξω με κέρινα φτερά
κι αν είναι της μοίρας μου γραφτό
θα νιώσω του κόσμου τη χαρά

Πέρα απο τον ωκεανό
κι απ' τα σύννεφα πιο πέρα
μπορεί ελπίδα και Θεό να βρώ
κι ας μη δω ούτε μια καλή ημέρα

Πέρα απο τον ωκεανό
μπορεί ποτέ να μη σε βρώ
μα στα γαλάζια τα νερά
θα βλέπεις πάντα

τα κέρινα φτερά...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΜΠΟΡΕΙ"

Τα λόγια του έρωτα μας
σα τραγούδια ειπωμένα
απομακρύνεται η δίψα
της αγάπης σου για μένα

κρύβεται στα φώτα, να μη βλέπω
φαίνεται το δάκρυ της και τρέχω
φτάνω στο τέρμα που εσύ έχεις ορίσει
να βλέπω τη ζωή, που εγω έχω χωρίσει

Της μοναξιάς μου η εικόνα, ανάβει σα κερί
το τίποτε μισούσε, τώρα το "μπορεί"

Φοβάται, το γνωρίζει, μα μοιάζει με το χθές
τίποτα δε γίνεται όσο κι αν το θες
κι ας σβύνουν τα όνειρα με τη φωτιά
κι ας ψάχνουν οι περαστικοί, τα δικά μου τα κλειδιά

κι ας σβύνουν οι αναμνήσεις με νερό
όπου κι αν είμαι, μπορεί και να μπορώ
οσο ψέμα κι αν μοιάζει, πίστεψε το
το κρίμα στη σιωπή μου, απόλαυσε το

όσο εγω θα χάνομαι στις αναμνήσεις
μπορεί το "εγω", "εσυ" να το γυρίσεις

Τελευταίες κουβέντες μου, αγάπη και αντίο
σε αυτό το μονόγνωτο και θλιβερό τοπίο
μπορεί η αλήθεια, ενα ψέμα να σου κρύβει
ζωή μικρή, γλυκόπικρη στη γεύση

όλα δε στα δίνει...


© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ"

Γνώριζα
πως είχα χάσει το καιρό μου άδικα
στους δρόμους της σιωπής
μια νύχτα,
χάθηκα

Στα μονοπάτια της ζωής σου
περπατούσα
κι έλεγα πως ποτέ μου εγω
δε θα σε ξεχνούσα

πώς αλλάζει ο καιρός...

Το τραγούδι της καρδιάς μου
ψιθυρίζω
με ρεφραίν κλεμμένο
που ορίζω

λέξεις που χορεύουν
στον αέρα
οταν θέλω

οσα γίνονται
μόνο εγω
τα ξέρω...

Αλήτευα
στο τίποτα
για μένα ηταν κάτι

αστέρι φωτεινό
ανύποπτο
μικρό διαμάντι

Στις θάλασσες της ζωής σου
κολυμπούσα
έλεγα πιο βαθειά
μπορεί να σε ξεχνούσα

πώς αλλάζει ο καιρός...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΓΛΥΚΟΣ ΘΕΟΣ"

Σ' αυτό το δρόμο των τρελλών
βαδίζουμε κι δύο
κοινό σημεί μας η μοναξιά
ο πόνος, η αγάπη κι ενα αντίο

Κύμματα τα δάκρυα
και ήλιος η καρδιά μου
εσύ είσαι μακριά
μα σε θέλω εδω κοντά μου

Είσαι ένας μικρός Θεός
που ξεχάσανε στη γη αγγέλοι
ενα όνειρο, πικρό, γλυκό, τρελλό
που το παρασύρουν οι ανέμοι

Καρδιά μου ανυπεράσπιστη
της φαντασίας μου οράματα
τη ζωή μου ασ' τη εσυ
δε χωράνε άλλα δράματα

Σύννεφα οι σκέψεις
και βροχή τα δάκρυα μου
ίσως και να το αντέξεις
που είσαι μακριά μου

© Νεκταρία Ανδρεάδου ©

"ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ"

Πολλές κουβέντες
απο εκείνες που δε λέω
ακούγονται τα βράδια

Χωρίς λόγια οι εικόνες
μας ταξιδεύουνε
σε παλάτια άδεια

Και παίρνει ο καπνός μορφή
και σημαδεύει τ' όνειρο μου
εκείνο που παιδεύεται να γεννηθεί
μα οταν πεθάνει, είναι δικό μου

και το παλεύω και το ταξιδεύω
με ψάχνουν και με βρίσκουν
φίλοι απο τα παλιά που δε γυρεύω

με ρωτάνε αν τους θυμάμαι
οταν κλαίει ο ουρανός ή οταν θυμώνει
με ρωτάνε οταν κοιμάμαι
αν είμαστε μαζί ή είμαι μόνη

ανύποπτη συνείδηση
το βράδυ μας σκοτώνει

Περίεργη έκφραση
στα μάτια σου η θλίψη
βάλθηκε ο έρωτας
την αγάπη σου να κρύψει

φεγγάρι ψεύτικο
τις νύχτες μας τυλίγει
αστέρι μου ανόητο
τη χαρά σου πνίγει


© Νεκταρία Ανδρεάδου©

"ΛΙΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ"

Παράλογα, το κύμα της αγάπης μας πηγαίνει
ταξιδεύει σε γκρίζες θάλασσες, μα πουθενά δε βγαίνει
και χάνονται τα χρόνια και οι μέρες κι οι βροχές
και θάβονται τα λόγια, οι κουβέντες όπως θες

Τί να ξημερώνει, τί να βραδιάζει ο χρόνος
τη θλίψη μου που ξέχασα, τη θυμάται ο πόνος
καταιγίδα ξαφνική, τα δάκρυα που είδα
η συγνώμη δεν είναι λέξη, είναι ποίημα

Όσα δεν άκουσες τόσο καιρό, τώρα πως να μαρτυρήσω
ήταν λίγες οι στιγμές θαρρώ, δε μπόρεσα να τις κρατήσω
και τώρα βιάζομαι να φύγω, και τώρα χάνομαι, γυρίζω
μα δε με βρίσκω πουθενά, δε με νοιάζει τώρα πια

Ανάλογα, η χαρά της μοναξιάς μου με μαγεύει
μου βάζει δύσκολα, με κλαίει και με παιδεύει
αναζητά τις χαμένες ώρες συντροφιάς που δε διαθέτω
και το παρατραβά, με 'κείνα τα καλά που δε τα έχω

Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω βρε καρδιά μου
τί να κρατήσω και τί να πετάξω απ' τα χαρτιά μου
οι λέξεις πέφτουν σα βροχή πάνω στο χώμα
δεν ήσουνα εκεί και δε φάνηκες ακόμα


© Νεκταρία Ανδρεάδου©

"ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ"

Έχεις χαθεί
σα μορφή, σα σκιά,σα βροχή
που κυλά σταθερά μα αργά

 Έχεις σταθεί
στη φωτιά, με κορμί που λυγά
και τα λίγα σου, ολα, γίναν πολλά

Έχεις κρυφτεί
Στα φιλιά, στα παλιά, στις στιγμές
στο μαζί και στο πουθενά

Έχεις πιαστεί
με αγάπες κουτές, δεν είναι όπως θες
σταμάτα να κλαίς

έχεις χαθεί....κάνε μια ευχή......

Έχεις χαθεί
Στο πριν, το μετά που πληγώνει-πονά
μα μοίαζει με χθες

Έχεις σταθεί
σε αυγές,δειλινά μοναχός
μα δεν είναι όπως μας λες

Έχεις πιαστεί
με αφορμή, μια μορφή
που σου λέει γειά χαρά και σε χαιρετά

Έχεις κρυφτεί
στη σιωπή, στη φωνή, στο κορμί
μα σου κλαίει δε γελά

ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ...ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ....
ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ......ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

Μην αφεθείς
στην αλήθεια, το κρίμα, το ψέμα
ζητά να χαθείς

Μην αμυνθείς
σε κουβέντες μεγάλες που λάμπουν
στο "ελα" αν σ'απωθεί

Μη κουραστείς
ο,τι κι αν πουν, οσοι πετούν
στη πόλη αυτή που μισεί

Μην αρνηθείς
το κύμα,το δάκρυ-ποτάμι
χαμένο χαρτί θα είσαι γιατί..

ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ....ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ....
ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ....ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

Μη σταματάς
να γελάς, να μιλάς, να είσαι εσυ
την ωρα και τη στιγμή

Μη προχωράς
αν πονάς, μη κοιτάς τί θα πουν όλοι αυτοί
που σε κυνηγούν

Μη φοβηθείς
καράβια-φιλιά σε πάνε μακριά
όπου κι αν βγούν

Μην αφεθείς
σε λόγια μοιραία-γλυκά
σε γυρεύουν μόνο μια φορά

ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ...ΜΕΣ' ΤΗ ΖΩΗ..
ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΦΤΕΙ...ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...
ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ....

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"'ΕΡΗΜΟΣ"

Χάθηκα μια νύχτα
στη κρυφή σου μοναξιά
έρημος όμως ηταν
κι είχε τόση παγωνιά

Δεν αντάμωσα ψυχή
να πούμε δύο λέξεις
ούτε τέλος, ούτε αρχή
κι εσύ, τί να πιστέψεις

Όνειρο βρήκα
στις χαμένες μου ελπίδες
όνειρο βρήκα
που εσύ ποτε δεν είδες

Χάθηκα μια μέρα
στης καρδιάς σου τ'ανοιχτά
έφθασα στο τέρμα
με σκισμένα τα πανιά

Ρώτησα ποιος φταίει
στη ζωή σου που κυλούσε
κι άρχισε να κλαίει
τόσο πολυ σε αγαπούσε

Όνειρο βρήκα
στις χαμένες μου ελπίδες
όνειρο βρήκα
που εσύ ποτε δεν είδες

Στο τέλος της ερήμου
την αγάπη μου κοιτούσα
είδα τη μορφή μου
πόσο πολυ σε αγαπούσα

Όνειρο βρήκα
και μια έξοδο για σένα
να μ' αγαπάς να με πονάς
τόσο πολύ, όσο κανένα



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

"ΤΕΛΕΙΑ ΖΩΗ"

Δεν έχω χώρο στη ζωή μου, για κανένα
Μετρώ τα πάθη μου, χωρώ στα λάθη μου
Δε δέχομαι κουβέντα

Κάθε στιγμή, τη κρύβω στο μυαλό μου
Της καρδιάς μου η ρωγμή, μένει ανοιχτή
Για το καλό μου...

Είναι μια τέλεια ζωή, χωρίς γωνίες
Μια αγάπη σκοτεινή, μ’ αμφιβολίες
Κουβέντες δανεικές, δίχως νόημα ντυμένες
Ψυχές εκκεντρικές, παραμελημένες

Ακολουθώ σκιές που δε γνωρίζω, απο πάντα
Κάνω θυσίες σιωπηλές, δεν ακούγονται οι κραυγές
Λόγια λίγα και σταράτα

Περπατώ στην ερημιά, στη λάμψη μιας πορείας
Είμαι αφορμή μικρή, μα δεν αρκεί
Έχω εισιτήρια διαρκείας...

Είναι το τέλος που αρχίζει, δίχως χρώμα
Ενα έγκλημα στυγνό, άγγιξε το χώμα
Λόγια στολισμένα, δίχως ήχο, τ’ακούς ?
Δε ξεχώρισα ποτε, είμαι ένας απ’αυτούς


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

"Καημένη μου Αγάπη"

Μου λένε να ξεχάσω
Τα λάθη που έχουν κάνει
Όλα να τα ξεπεράσω
Μια λέξη μόνο φτάνει

Μου λένε να ξεχάσω
όλα οσα δεν έζησα μαζί
τα όνειρα που είχα εγω να χάσω
μα η αγάπη μου για μένανε θα ζεί

Καημένη μου αγάπη
Σε γέμισαν με λάθη
Που τα πληρώνω ακόμα

Δεν αντέχω να σε βλέπω να πεθαίνεις
Και να χτυπιέσαι μονάχη σου στο χώμα
Απ’ της καρδιάς μου το λουλούδι ανασαίνεις
Δεν αντέχω να σε βλέπω να πεθαίνεις

Μα είναι στιγμές
Που δε μπορώ να τις ξεχάσω
Του χρόνου τις ρωγμές
Βαθειά στη ψυχή μου
Κι αν τις χάσω
Τί θα κάνω

Οι αναμνήσεις μου φωτιές
Και δε τις σβύνω
Τα όνειρα θηλιές
Που δε τις λύνω

Καημένη μου αγάπη
Σα νερό σε πίνω

Καημένη μου αγάπη
Χαμένη στου μυαλού μου τα βάθη
Βουλιάζεις στα δικά τους λάθη
Που τα πληρώνω ακόμα

Δεν αντέχω να σε βλέπω να πεθαίνεις
Μα ο,τι αντέχω εγω
Κι εσυ, αντέχεις

Σε χώρισαν σε δυο κομμάτια
Μα στα παιδικά μου μάτια
Είσαι πάντα εσυ

Γαλάζιος είναι ο ουρανός
Στο κόκκινο νησί
Δε ξεχνιόμαστε ποτέ
Γιατί για μένα

Είσαι πάντα εσυ..


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"ΌΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ"

Θα έχω τα βράδια
συντροφιά τα ακρογυάλια
κι εχθρό την αυγή

θα κάνω παρέα
μια αγάπη ωραία
απο την αρχή

Θα φτιάχνω παλάτια
σε σταθμούς και λιμάνια
χωρίς γυρισμό

και θα μοιάζει το πάθος
σήμείο στο βάθος
πλάι στο χωρισμό

Όνειρα μόνο όνειρα
και εικόνες παλιές
φωτογραφίες ασπρόμαυρες,
θολές

όνειρα μόνο όνειρα
και αναμνήσεις πολλές
απο εικόνες παλιές

Θα δώσω ψυχή μου
λίγη απ' τη ζωή μου
που θα γίνει καράβι

θα πάρει τυχαία
δυο λόγια μοιραία
μα θα μείνουν μαράζι

Θα γκρεμίσω τα κάστρα
τον ουρανό και τα άστρα
χωρίς το φεγγάρι

και θα μοιάζει η αγάπη
πάνω στο κρεβάτι
κεντητό μαξιλάρι


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ"

Είκονες της ζωής μου
τρεμοπαίζουνε μπροστά στα μάτια μου
με το λόγο της φωνής μου
ζωγραφίζω με όνειρα τα κομμάτια μου

σα παράλογη ταινία του '40
με λόγια που αγαπάω πάντα
χωρίς χρώμα, χωρίς ήχο
στου έρωτα το τοίχο

Ποια πληγή της μοναξιάς μου να γιατρέψω
έχασα μια μάχη μα θα το παλέψω
οτι μου φεύγει, το γυρεύω, το πονάω, το αγαπώ
κι οτι πίσω μένει, εκεί που κανείς δε το περιμένει

σα το πρώτο φιλί
θα το περιμένω εγω...

Αναμνήσεις ενός άθλιου καιρού
καταδικάζουν το λάθος μιας κουβέντας
και με ταχύτητα Θεού
τα σκορπάει όλα ενας αγέρας

μια παράλογη εικόνα της Αθήνας
πάει κι αυτός ο μήνας
χωρίς λόγια, χωρίς χρώμα
κάποιος αγαπάει ακόμα


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ"

Αποφάσισα μια νύχτα, μαζί μου να μιλήσω
όσο με πάει σκέφτηκα, θα το ξενυχτήσω
και πέρναγαν οι ώρες και πέρναγα κι εγω
με καταιγίδες και με μπόρες, που θα με βγάλει
δε θα δω...

Κάτι σπασμένα φεγγάρια, της ζωής μου λανθασμένα
δε τα κρίνει σωστά, του κόσμου η λογική αριθμημένα
και η δική μου η ψυχή τριγυρνάει στα χαμένα
ψάχνοντας να βρεί
τη σωστή τους τη σειρά...

Ανησύχησα μια νύχτα που ήθελα να πιώ
όσο με πάει έλεγα, να το ανεχτώ
και άδειασε το μπουκάλι και άδειασα κι εγω
χωρίς αιτίες πάλι και μ' εναν έρωτα πικρο


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

"ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ"

Μικρή μου αγάπη πάλι τρέχεις
στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου
όνειρα και σκέψεις μου αντέχεις
είσαι ίδεα του ουρανού μου

Είσαι ανάσα στο ταξίδι της ζωής μου
είσαι τ'όνειρο που πάντα θα ζητάω
μια εκδρομή στα μονοπάτια της ψυχής μου
κι ίσως νιώσεις πόσο πολύ σε αγαπάω

Μικρή μου αγάπη πάλι χάνεσαι
σε έρημους δρόμους της καρδιάς μου
εικόνες και κουβέντες μου μοιράζεσαι
είσαι φεγγάρι μιας βραδιάς μου

Είσαι ουρανός και ήλιος και θάλασσα
είσαι άστρο φωτεινό στη μαύρη νύχτα
τ'όνειρο που ίσως δε θα άλλαζα
κι ας έχανα όλα όσα είχα...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

"ΠΩΣ ΓΕΛΑΣΤΗΚΑ"

Ακόμα κι αυτή τη Κυριακή
που με άφησες εσυ, την αγάπησα
ακόμα κι εκείνη τη βροχή
που έκλαιγε όλο το πρωί, τη σεβάστηκα
πώς γελάστηκα...

Ταξίδια στο παράδεισο μου έταζες
τις νύχτες που κοιμόμουνα, με σκέπαζες
τα όνειρα που είχα 'γίναν αυταπάτες
δεν υπάρχουν έρωτες κι αγάπες
πώς γελάστηκα....

Ακόμα κι εκείνη τη βραδιά
που είχα το πόνο συντροφιά, τη λυπήθηκα
ακόμα κι αυτή τη μοναξιά
που με κρατούσε αγκαλιά, την εκδικήθηκα
πώς γελάστηκα...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

«ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ»

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Ηταν αυτός που περασε
Η μοναξιά σου ήταν κανόνας
Κι ο έρωτας σου, γέρασε

Με βροχές και με ανέμους
Κεραυνούς και καταιγίδες
Μας έκανε δυο ξένους
Μα τίποτα δεν είδες

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Όλα μας τα πήρε
Ψυχή, καρδιά και σώμα
Κι έφυγε και πήγε

Και ποτέ δε σε αντάμωσα
Ούτε καν σα σκέψη
Με το Θεό σου μάλωσα
Με πρόδωσε μια λέξη

Μια λέξη που δεν είπα
Κι ας μου έφτανε στο στόμα
Απ’το ψέμα σου δεν ήπια
Είμαι εδω ακόμα

Ο πιο δύσκολος χειμώνας
Ήταν αυτός που πέρασε
Το δάκρυ σου θαμώνας
Τη καρδιά μου γέλασε


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Το Δάκρυ»

Συνήθειες και σκέψεις προσπαθούν
Να με βγάλουν απ’το δρόμο μου
Αλήθειες και δάκρυα τηρούν
Μένω πάλι εγώ και ο φόβος μου

Ο φόβος που δεν αγάπησα τις νύχτες
Τα άστοχα τα λόγια μου,αισθήματα και πίκρες
Ο χρόνος μου, που μοιαζει μακρινός
Ζεί μαζί μου και και είναι αληθινός

Και μου θυμίζει εσένα
Σαν αλήθεια μες το ψέμα
Και μου θυμίζει ό,τι μου ‘χει λείψει
Ποιος ήθελε απο μένα να σε κρύψει

Κι απ’τη ζωή μου να σε χάσω
Πώς να ξεχάσω

Τα κόκκινα τα μάτια σου
Το δάκρυ στο λαιμό

Πως να σε φτάσω
Μαζεύω τα κομμάτια σου
Μα νιώθω ενα κενό

Μου λείπει η αγάπη
Κι ενα δάκρυ ακόμα
Και το δικό σου κάτι
Και γίνομαι ένα με το χώμα

Πώς να ξεχάσω
Τα υγρά σου μάτια
Κι εκείνο το δάκρυ στο λαιμό

Σκόρπισαν παντού κομμάτια
Πιο μεγάλο νιώθω τωρα
Το κενό..

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Τα καθημερινά»

Έχω βαρεθεί τα λόγια σου τα άσκοπα,τα καθημερινά
Τα όνειρα σου, τη καρδιά σου, που μοιάζουν μακρινά
Στο λόγο μου, το κρίμα σου και τη ψυχή μου μόνο
Μονάχη θα σε βγάλω, απ’ το δικό μου δρόμο

Μοιάζεις τραγούδι και κύμα και δάκρυ
Στο τέλος του κόσμου, στη μέση, στην άκρη
Είσαι αγάπη και πίκρα και πάθος
Λόγια-λουλούδια, κομμάτια στο βάθος

Βαρέθηκα το ψέμα, για σένα, ειλικρινά
Μισή ζωή, μισό φιλί, εκτός τα χθεσινά
Τη λογική μου,την αντοχή μου,το άδικο το ήθος
Το ξεχωρίζω,το διαλέγω,ανάμεσα στο πλήθος

Σε βαρέθηκε κι η αγκαλιά μου
Και η αγάπη μου η ίδια
Ακόμα κι εκείνη η γκρίζα μοναξιά μου
Που της έδωσα πολλά

Της θυμίζω λίγα...

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Κρύος Καιρός»

Ανάγκη είσαι και καημός
Του έρωτα μου ο σταθμός
Σ’αναζητώ στο κάθε βήμα μου

Κρύος καιρός και πονηρός
Δε με φοβάται ο Θεος
Που ‘σαι ζωη κι εγώ το θύμα σου

Σκοτεινή κι μοναξιά
Στην ίδια πάντοτε γωνιά
Μονολογεί και αγριεύει

Πίσω απο την εχθρική γραμμή
Που είχες ορίσει αφορμή
Σα μωρό παιδί
Να με παιδεύει

Ποιά πόρτα να χτυπήσω
Ποιό όνειρο να ανοίξω
Είναι όλα τα βλέμματα κλειστά

Εγω κι η μοναξιά μου
Στην άδεια αγκαλιά μου
Αφού δε θα ξανάρθεις πια

Κι αν χαθώ στο φως
Του ήλιου και του φεγγαριού
Θα μείνω όνειρο κι ευχή
Αγάπη σιωπηλή

Φιλί και ψέμα
Εδω στα ξένα
Ενα άγνωστο σημάδι
του καιρού

© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Τίποτα»

Το τίποτα αν ήθελα, ποιός να μου το δώσει
Μα θα τον αγαπούσα εγω χωρίς να με πληρώσει
Το χρόνο μου, το πόνο μου και την ελευθερία μου
Τα πρέπει και τα θέλω μου και την ευαισθησία μου

Το τίποτα αν ήθελα και τί χαρά μεγάλη
Να ζούσα εγω μονάχη μου κι εσυ με κάποια άλλη
Τα όνειρα, τα δάκρυα και τη ψυχή μου μόνο
Τα λάθη μου είναι μακριά παρέα με τον χρόνο

Το τίποτα αν ήθελα και τη ζωή μου πίνω
Για σένα και για μένα και τη ψυχή μου δίνω
Το κρίμα μου, το ποίημα μου και μια κουβέντα ακόμα
Το ψέμα μου στο αίμα μου, νερό κυλάει στο χώμα

Το τίποτα αν ήθελα, βροχή και καταιγίδα
Κι όλα οσα ζήτησα, ποτέ μου δε τα είδα
Το δάκρυ μου στα χείλη μου και το λαιμό μου φτάνει
Κι εκείνοι που είναι φίλοι μου, το έχουν παρακάνει

Το τίποτα αν ήθελα, το τίποτα σου λέω
Καπνός απ’το τσιγάρο μου, τη σιωπή μου καίω
Ένοχη σκέψη μου κι εσυ,τη ζωή μου να ορίζεις
Παραπατώ εγω κι αυτή κι εσυ να μας χωρίζεις.



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

«Ποιός το είπε»

Πάνω που έλεγα πως πέρασαν οι δύσκολοι καιροί,
Πάνω που νόμιζα να κλάψω δε θα χρειαστεί,
Πάνω που πίστευα πως ηταν όλα ψέματα,
Όλα τα αθώα, ξαφνικά μου ‘γίναν ενοχα.

Και τώρα ζώ, την ίδια μοναξιά,
Τα φύλλα της καρδιάς μου
‘μείναν ανοιχτά...

Μα ποιός είπε πως αντέχω,
Πως άσχημες στιγμές εγώ δεν έχω
Και μέσα στη καρδιά μου όλοι ζούνε
Ποιός το είπε...

Μα ποιός είπε πως εγώ πια δε δακρύζω
Εγώ για μένα πιο πολύ ραγίζω
Μα όλοι θέλουν στη ζωή μου να κρυφτούνε
Ποιός το είπε..

Πάνω που έλεγα πως ξέχασα τις λέξεις,
Πάνω που νόμιζα, εσύ δε θα με μπλέξεις
Πάνω που πίστευα πως μένουν πίσω οι αναμνήσεις
Ήρθες εσύ με σκοπό ζωής να μου θυμίσεις.

Και τώρα αγαπώ, την ίδια μοναξιά
Σαν αστέρια της χαράς μου
Έμειναν σβυστά...






© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Γλυκιά Βροχή»

Χάθηκε ο ουρανός, στο απέραντο το γκρίζο
Θλιμένα λόγια στη σειρά, εγώ δε τα γνωρίζω
Ήρθε το δάκρυ ξαφνικά, το σκέπασε ο ήλιος
Στο τίποτα, το πουθενά, ο δικός μου φίλος.

Πού να ρωτήσω, να σε ζητήσω
Πού να ψάξω, για να κλάψω
Στο κορμί σου, στο φιλί σου
Και στο ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες νωρίς
Τη ψυχή μου πήρες μακριά
Γλυκιά βροχή τα δάκρυα θαρρείς
Και το κενό μεγάλο τώρα πια...

Χάθηκε η ζωή, μέσα στη γκρίζα πόλη
Θλιμένα πρόσωπα κι εσύ, στη καρδιά μου μόνη
Μέλι στάζει το φιλί, κύμα το δάκρυ
Κουβάρι μοιάζει στην αρχή, χωρίς την άκρη.

Πού να γυρίσω, να σε σβύσω
Πού να αράξω για να πάψω
Τη ζωή μου, τη ψυχή μου
Και το ψέμα...

Αγάπη ήρθες κι έφυγες αργά
Τη καρδιά μου άφησες στο χθές
Ζεστή φωνή το σ’αγαπώ ζητά
Και το κενό μεγάλο
Όπως το θες...





© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔

«Έρωτας – Άγγελος»

Έστω μια φορά
Να αγγίξω τα δυο σου χείλη
Η αγάπη μου φορά
Μονο οτι σ’ αφορά
Μεταξωτό μαντήλι..

Σου γράφω λόγια και σιωπές
Που δε σου είπα και δε λες
Της καρδιάς κομμάτια

Όσες έζησα ζωές
Όσες ταξίδεψα ψυχές
Με δάκρυα στα μάτια

Έρωτας άγγελος
Κι εσυ, στη γη μαζί μου
Όσα πάρει ο άνεμος
ψύχη, καρδιά, ζωή μου

Σπασμένα φτερά
Στη γη εχουν σκορπίσει
Ντύθηκε στα λευκά
Όποιος είχε αγαπήσει

Έστω μια φορά
Να φιλήσω τα δυο σου μάτια
Ο κόσμος μου χωρά
Μόνο οτι σ’ αφορά
Θρύψαλα και κομμάτια

Σου τάζω όνειρα κι ευχές
Όλα οσα θέλεις και δε λες
Ονείρου μονοπάτια

Για σένα υπάρχω
Και αναπνέω

..με δάκρυα στα μάτια...



© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔
μουσική : Νίνα Παναγιωτάκη ©

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

«Το ναύαγιο των Αγγέλων»

Και αφήνω ενα φιλί, φιλί μεταξωτό
Στα μάτια σου τα δυο και πάνω στο λαιμό
Και τρείς φορές θα λέω, θα νιώθω σ’αγαπώ
Να πιάσει αυτό το ξόρκι που μου χάρισαν δυο μάγοι
Λίγο πριν να ΄ρθώ, πριν αφήσω το λιμάνι.

Μα τίποτα δεν έγινε και τούτη τη φορά
Γυρνάει σε μένα ο χρόνος και πάμε στα παλιά
Να σε κακομαθαίνω με λόγια και στιγμές
Και να βαριανασαίνω στις μικρές σου αφορμές

Να ξενυχτώ για χάρη σου τις νύχτες μου τις μαύρες
Να σπαταλώ τη νιότη μου σε στίχους και κρεμάλες
Με πιάσανε στο κρίμα τους ναύτες και αλήτες
Για να δώ αν μ’αγαπάς ή αν με ποτίζεις πίκρες.

Και φτιάχνω μια βροχή, βροχή παραμυθένια
Την απλώνω στο κορμί, στα μαλλιά σου τα μπλεγμένα
Και δυο φορές θα πίνω το δικό σου το καημό σα ψέμα
Να πιάσει η ευχή που μου ‘μάθαν στο ποτάμι
Τρείς ημίθεοι...Θεοί που βγήκαν στο σεργιάνι.

Μα τίποτα δεν έγινε άλλη μια φορά
Μαλώνει εμένα ο χρόνος που γυρνάμε στα παλιά
Να τραγουδω το ψέμα σου στου ονείρου το μπαλκόνι
Να ξεψυχώ στο «έλα» σου, σα να ήμουνα μπαλόνι

Να σε κοιμίζω πλάι μου με τραγούδια και μπαλάντες
Και να μετρώ τη τύχη σου με λουλούδια και γιρλάντες
Με πούλησαν στο κρίμα τους μαγείρισσες, γκαρσόνες
Για να δω αν μ’αγαπάς ή αν είσαι όπως όλες.

Και πέρασαν τα χρόνια με φιλιά σημαδεμένα
Στο κορμί και στα μαλλιά σου αφήνω λόγια μπερδεμένα
Στο ναύαγιο των αγγέλων απόψε με γυρεύουν
Τους λέω πως σ’αγάπησα μα να..δε με πιστεύουν

Στους δρόμους της καρδιάς σου, χίλιες φορές περπάτησα
Χίλιες βρήκα εμένα, εσένα μία δεν αντάμωσα
Και με αφήσανε μονάχο, μάγοι, εχθροί και φίλοι
Δε μπόρεσα δυο λέξεις να πάρω απ’ τα δικά σου χείλη

Με γεμίζουν παραμύθια σα να γνωρίζουν τα παλιά
Ξέρω δεν είναι αλήθεια, μα τα πιστεύω εγώ ξανά
Και πέφτω, ξαναμπλέκομαι στα δικά σου μάγια
Ανύπαρκτος έρωτας..χωρίς φιλιά και χάδια.

Θα γίνομαι μεθύσι, σε κάθε σου ποτό
Μέχρι να με εξαντλήσει, της καρδιάς σου ο χορός
Θα έχω τη τιμή, να ζητήσω τ’ όνομα σου
Όλα σου τα λογικά και τα παράλογα σου.


© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔


Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

«Αν ήξερες»

Ας πούμε λοιπόν πως μ’ αγαπάς και με ανέχεσαι
Τα κρίματα, τα λάθη, τη ζωή μου πως τα δέχεσαι
Οι πίκρες της ψυχής μου που δε φαίνονται
Μοιάζουν χαρές που το γιορτάζουν και το χαίρονται.

Ας πούμε λοιπόν πως τ΄ονειρό μου περιστρέφεται
Γύρω απο μένα, απο σένα, το πληγώνουν μα γιατρεύεται
Η καρδιά μου η διαλυμένη, λυπητερό τραγούδι
Που κρατάει ανάμεσα της, της ζωής σου το λουλούδι

Πώς θα καταλάβω αν για μένα όντως νοιάζεσαι
Άδικα χάνεις το καιρό σου, άδικα κουράζεσαι..

Μη μ’αγαπάς αν δε μπορείς και δεν αντέχεις
Δεν έχεις το θάρρος, ούτε τη δύναμη δεν έχεις
Να με νοιαστείς, να μη συμβιβαστείς, να με προσέχεις
Όλα θα τα υποστείς, θέλεις δε θέλεις

Ας πούμε λοιπόν πως τα μυστικά μου τα γνωρίζεις
Το νόημα της ζωής μου, στη δική σου ψιθυρίζεις
Τα σ’ αγαπώ σου μετρημένα, κουρασμένα στη ψυχή σου
Σημάδια ειπωμένα, ταλαιπωρημένα στο κορμί σου

Πως θα καταλάβω αν για μένα όντως νοιάζεσαι
Άδικα χάνεις το καιρό σου, άδικα κουράζεσαι.


Copyright
© Νεκταρία Ανδρεάδου ✔